Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Είχε δεσμευτεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός προεκλογικά, αλλά οι υποσχέσεις δεν δεσμεύουν τελικά παρά μόνον εκείνους που τις αποδέχονται.
Εκτός αν ομολογήσουμε ότι η αξιοκρατία συναρπάζει μόνο όταν αφορά όλους τους άλλους. Το 2004 μιλούσαμε για διαφάνεια στον γκρίζο δημόσιο βίο της χώρας και για κομματικές επιλογές. Και το 2009 και το 2015 για τα ίδια λέγαμε, και το 2019 και -πολύ φοβάμαι- και το 2029 για τα ίδια θα συζητάμε, σαν τους γέροντες στο Muppet Show.
Θα αντιστρέφονται οι ρόλοι, θα αλλάζουν οι ερμηνευτές, θα φρεσκάρεται το σκηνικό, αλλά η ουσία ίδια και το μελόδραμα «οι δικοί μας κομματικοί διορισμοί είναι καλύτεροι απ’ τους δικούς σας» θα ανεβαίνει στα σανίδια.
Πολιτευτές, απόστρατοι και καθηγητές για μια αργομισθία στα νοσοκομεία. Ποια αξιοκρατία και ποια αποτυχία; Γείτονες σε μεσοτοιχία.
Δεν είναι απλώς «περιπτώσεις αστοχιών», τις οποίες η εκτελεστική εξουσία «δεν έχει κανένα πρόβλημα να διορθώσει, όπως και έκανε», αφού βέβαια επιάσθη με τη γίδα στην πλάτη.
Είναι κατ’ αρχήν ανορθολογική νοοτροπία. Πώς μπορείς να χτίσεις μια μακροπρόθεσμων στόχων δημόσια διοίκηση με 80χρονο διοικητή, όσο θαλερός κι αν είναι; Πόσο μάλλον όταν η μόνη του σχέση με το αντικείμενο είναι η επί μακρόν επιθυμία του για την ενεργό υπηρεσία σε νοσοκομεία.
Το πιο ωραίο, πάντως, ήταν των τοπικών κομματαρχών η δυσφορία
-«Ποια αριστεία; Ζήτω η αχαριστία!»-καθώς -όπως τα ‘γραφε και ο Ροΐδης- είναι διαχρονική η διαδικασία. «Το έργον παντός εν τη εξουσία αγαθού κομματάρχου περιορίζεται εις το διανέμειν μετά τινάς ευσυνειδησίας τον επιούσιον άρτον εις τους οπαδούς του... ως καλός ποιμήν, προς συμφερωτέραν υπέρ της αγέλης του λύσιν του μόνου παρ’ ημίν πολιτικού ζητήματος, τις δηλ. πρέπει να τρώγη... και επί πόσον χρόνον».
Ποια αξιοκρατία και ποια αποτυχία; Γείτονες οι πολιτικοί τροφοδότες σε μεσοτοιχία.
