«Χαρακτηριστικός είναι ο πιο κάτω διάλογος τον οποίο πρώτη φορά αποκαλύπτω: Στις 21 Αυγούστου του 2003, ημέρα Πέμπτη, ο πρόεδρος κ. Παπαδόπουλος, με κάλεσε στο Προεδρικό και μου ζήτησε να παρέμβω στις Βρυξέλλες, προκείμενου η τελευταία Εκθεση της Επιτροπής να μην αφήνει κενά και να είναι θετική, ώστε να διασφαλισθεί η έγκριση της ένταξης της Κύπρου από τα διάφορα Κοινοβούλια και Κυβερνήσεις. Δέχθηκα, ευχαρίστως, να αναλάβω αυτό το καθήκον, πρωτίστως γιατί πίστευα απολύτως στην ανάγκη ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. Εξυπονοείτο, φυσικά, ότι συνέχιζε να ισχύει η δέσμευσή του στη Χάγη για το Σχέδιο Ανάν, παρ' όλες τις αδυναμίες του, διότι ο Πρόεδρος γνώριζε πολύ καλά ότι σε αντίθετη περίπτωση, καμία απολύτως ελπίδα ένταξης πριν από τη λύση δεν υπήρχε. Απλώς ήλπιζε, χωρίς να το λέει, ότι ο Ντενκτάς θα ήταν πάντα εκεί για να το απορρίπτει. Δεν δίστασα, ωστόσο, να ρωτήσω τον Πρόεδρο να μου εξηγήσει κατά πόσο το Σχέδιο Ανάν, το οποίο τώρα υποστήριζε, ήταν τόσο καλύτερο από τις Ιδέες Γκάλι, τις οποίες τότε είχε πολεμήσει με φανατισμό. Η απάντησή του με εξέπληξε και με αποστόμωσε ταυτόχρονα: "Ποιος σου είπε κάτι τέτοιο; Οι Ιδέες Γκάλι ήταν πολύ καλύτερες από το Σχέδιο Ανάν που έχουμε μπροστά μας. Και αυτό είναι καλύτερο από ό,τι θα είναι ένα ενδεχόμενο μελλοντικό σχέδιο λύσης".
Προσωπικά ικανοποιήθηκα και ένιωσα δικαιωμένος από την απάντησή του για την πολιτική που είχα ακολουθήσει. Δεν ανησύχησα, όμως, -όπως εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι θα έπρεπε- γιατί μου ήταν αδιανόητο να φανταστώ ότι μας κορόιδευε όλους, όταν δήλωνε ότι υποστήριζε το Σχέδιο Ανάν.
Προκύπτουν, δε, για τον τόπο δραματικά ερωτήματα. Σε ποιες καλύτερες μέρες και σε ποια καλύτερη λύση προσέβλεπε ο πρόεδρος Παπαδόπουλος; Ή μήπως ο προορισμός μας είναι η "δεύτερη καλύτερη λύση", δηλαδή η διατήρηση της ντε φάκτο διχοτόμησης;
Κατά τη διάρκεια της Προεδρίας μου, σχεδόν κανένας πολιτικός ηγέτης δεν τολμούσε να μιλήσει ενάντια στον ιστορικό συμβιβασμό του Εθνάρχη Μακαρίου, για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Κάθε φορά, όμως, που πλησιάζαμε στην υλοποίηση της συμφωνίας αυτής, υπήρχαν χίλιες-δυο αντιρρήσεις...
Σήμερα, μετά την ένταξή μας στην Ε.Ε., πολλοί είναι αυτοί που τολμούν να αρθρογραφούν ενάντια στην ιδέα της ομοσπονδίας. Είναι ειρωνικό δε ότι πολλοί απ' αυτούς που σήμερα είναι φανατικοί πολέμιοι της ομοσπονδίας και υποστηριχτές του καθεστώτος που επικρατούσε προηγουμένως, δηλαδή του καθεστώτος Ζυρίχης/Λονδίνου, πολέμησαν με φανατισμό τη συμφωνία Ζυρίχης/Λονδίνου και κατηγορούσαν τους πάντες και πρώτο τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως εθνικούς μειοδότες.
Η εθνική τραγωδία της Κύπρου, δυστυχώς, οφείλεται στο ότι μεγάλος αριθμός των πολιτικών ηγετών δεν θέλησε ποτέ να δεχθεί την πραγματικότητα και πολύ περισσότερο να αναγνωρίσει τις πραγματικότητες».
Απόσπασμα από το βιβλίο του πρώην κύπριου προέδρου Γ. Βασιλείου «Πραγματισμός VS Λαϊκισμός» (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα), το οποίο παρουσιάστηκε χθες στην Αθήνα.
