Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το περιστατικό εν συντομία. Κάπου στην ελληνική επαρχία. Τρεις μαθητές Γυμνασίου αρνούνται να μπουν στο μάθημα γιατί η καθηγήτρια έχει κάποιο εμφανές πρόβλημα υγείας -προσωρινό- και τους απωθεί.
Η διευθύντρια δεν το σπουδαιολογεί. «Στην εφηβεία είναι...» Ο σύλλογος καθηγητών, όμως, δεν αδιαφορεί. Καλεί τον μαθητή που πρωτοστατεί. «Δεν μπορείτε να με υποχρεώσετε να βλέπω κάτι που με απωθεί».
«Δεν καταλαβαίνεις ότι η στάση σου είναι προσβλητική, θα μπορούσε και σε σένα να συμβεί... Άνθρωποι είμαστε» λένε οι εκπαιδευτικοί.
Μάταιος κόπος. H καθηγήτρια, αναπληρώτρια, δεν θέλει μπελάδες. Ο 15χρονος δεν λυγίζει. Επιμένει στο λάθος με πάθος. Αποχωρεί, χωρίς καν επίπληξη. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει τιμωρία που να σε κάνει άνθρωπο.
«Η ανθρωπιά, η λεβεντιά, η αλληλεγγύη και ο σεβασμός στον αδύναμο δεν νομοθετούνται. Δεν υπάρχει νόμος που να σε κάνει άνθρωπο. Αυτό ή το μαθαίνεις στα πρώτα έξι χρόνια της ζωής σου ή δεν το μαθαίνεις ποτέ». Η βουλευτής της Ν.Δ. Ντόρα Μπακογιάννη το είπε όταν όλα μύριζαν άλλη μια σκάρτη μέρα. Με αφορμή το «μπάρμπεκιου - διαμαρτυρία» έξω από την προσφυγική δομή στα Διαβατά, αλλά ισχύει γενικά.
Ίσως αυτό με τα έξι πρώτα χρόνια της ζωής του κάθε ανθρώπου να μη στέκει επιστημονικά, μα ας μείνουμε στα ουσιαστικά.
Δεν υπάρχει νόμος που να σε κάνει άνθρωπο. Δεν υπάρχει τιμωρία που να σε κάνει άνθρωπο. Υπάρχει τρόπος; Να προσπαθείς να νιώσεις αυτό που νιώθει ο άλλος, να μπεις στα παπούτσια του, όπως λένε οι Βρετανοί;
Δύσκολη γραμμή. Η εκπαίδευση, όμως, είναι πάντα στη σκηνή. Τι γίνεται, ωστόσο, όταν το παράδειγμα αλλάζει τη διαδρομή; Διαδήλωση μαθητών εναντίον αλλοδαπών συμμαθητών τους, ζητώντας «την απομάκρυνση των λαθρομεταναστών» από τα σχολεία και τη χώρα.
Όταν γίνονται συλλέκτες επεισοδίων, πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν αλλιώς τα πράγματα; Μικρά, πικρά σπαράγματα.
