Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Στην ηλεκτρονική εποχή που ζούμε είναι λογικό όλα και όλοι να κινούνται στον ρυθμό των e-υπηρεσιών, e-συναλλαγών. Από το Δημόσιο μέχρι και τις τράπεζες. Όλες οι κυβερνήσεις άλλωστε προσπαθούν, με κίνητρα ή «ποινές», να επιβάλουν στην αγορά τις e-αποδείξεις προκειμένου με τον τρόπο αυτό να ελέγχονται όλες οι συναλλαγές, να περιοριστούν το «μαύρο» χρήμα και η φοροδιαφυγή. Ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, που ισχύει ήδη εδώ και χρόνια σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, το ίδιο προσπαθούν να πετύχουν και οι τράπεζες που θέλουν να στρέψουν τους πελάτες τους στις ηλεκτρονικές συναλλαγές.
Οι συναλλαγές στα ταμεία των τραπεζών «σπανίζουν» και ολοένα λιγοστεύουν, αφού και οι υπάλληλοι εντός των καταστημάτων προσπαθούν με κάθε τρόπο να «διδάξουν» στους πελάτες τη διαδικασία των ηλεκτρονικών πληρωμών και γενικότερα συναλλαγών. Και μέχρι εδώ όλα καλά και κατανοητά. Όμως υπάρχει μια κολοσσιαία διαφορά σε σχέση με το Δημόσιο. Το Δημόσιο δεν σε «χρεώνει» για τις ηλεκτρονικές συναλλαγές, σε αντίθεση με τις τράπεζες που κάθε πράξη σε μηχάνημα χρεώνεται. Ο αντίλογος φυσικά είναι ότι οι τράπεζες είναι πλέον ιδιωτικές και φυσικό είναι, όπως κάθε επιχείρηση, να επιδιώκουν το κέρδος. Και αυτό είναι πολύ φυσιολογικό. Όμως κέρδος από… υπερκέρδος έχει τεράστια απόσταση.
Διότι στη σημερινή εποχή, μετά την κρίση που περάσαμε, δεν είναι εύκολο σε κανέναν πολίτη να πληρώνει 2 ή και 3 ευρώ για μια απλή συναλλαγή σε μηχάνημα. Ενώ σε μια ελεύθερη αγορά όπου λειτουργεί ο ανταγωνισμός, αν μη τι άλλο, πρέπει να υπάρχουν διαφορετικές χρεώσεις από τα πιστωτικά ιδρύματα για τις ίδιες συναλλαγές, με στόχο την προσέλκυση πελατών. Ίσως η χθεσινή «έφοδος» της Επιτροπής Ανταγωνισμού στις τράπεζες να «κακοφάνηκε» σε ορισμένους, όμως σε μια ευνομούμενη πολιτεία θα πρέπει να υπάρχει έλεγχος για το εάν τηρούνται οι κανόνες της αγοράς, ή υπάρχουν εναρμονισμένες πρακτικές εις βάρος των πολιτών. Αν τηρούνται οι κανόνες, τότε κανείς δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Άλλωστε, καθαρός ουρανός δεν φοβάται…
