Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Η μοναδική φορά στην ιστορία της που η Ε.Ε. επέδειξε πυγμή ήταν απέναντι στην αδύναμη και χρεοκοπημένη Ελλάδα, από το 2010 μέχρι και σήμερα. Και επέλεξε τη δυναμική αντίδραση επειδή ένιωθε ότι κινδύνευε το οικονομικό της οικοδόμημα.
Αν κινδύνευε οτιδήποτε άλλο, όπως λόγου χάρη οι ευρωπαϊκές αξίες, ο πολιτισμός, η ειρήνη, η ακεραιότητά της, θα είχαμε μια Ε.Ε. στον συνήθη πανικό και με καμιά δεκαριά απόψεις, οι οποίες μέχρι να γεφυρωθούν θα είχε παρέλθει το γεγονός. Αν το πρόβλημα χρονίζει, καταλήγει σε ημι-αποφάσεις. Όπως συμβαίνει με τη διαχείριση του προσφυγικού, το οποίο επωμίζονται η Ελλάδα και η Ιταλία και οι υπόλοιποι εταίροι… προβληματίζονται, χρόνια τώρα, πώς θα το αντιμετωπίσουν.
Οι ευρωπαϊκές αδυναμίες και η πολιτική του «ναι μεν αλλά» επιδείχτηκαν για άλλη μια φορά στη διαχείριση της τουρκικής εισβολής στη Συρία. Η Ε.Ε. ημι-καταδίκασε τον Ερντογάν, όπως θα έκανε δηλαδή ένας σύλλογος ή ένα κίνημα ειρήνης! Ακόμα χειρότερο είναι η ομολογία της αδυναμίας παρέμβασης, που προκύπτει από τις δηλώσεις αρχηγών κρατών κατά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, που οδηγεί σε ανακοινώσεις - παρακλήσεις προς τον Ερντογάν να σταματήσει την επίθεση στη Συρία. Επίσης, ένας εκ των 27, η Ουγγαρία, τάχθηκε φανερά υπέρ της τουρκικής εισβολής στο πρόσφατο διακρατικό Τουρκικό Συμβούλιο που πραγματοποιήθηκε στο Αζερμπαϊτζάν.
Όμως, η στάση της Ε.Ε. για τον ρόλο της Τουρκίας στο Συριακό έχει την εξήγησή της. Η γειτονική χώρα είναι μια μεγάλη αγορά, 80 εκατ. ανθρώπων, και η Ε.Ε. εξάγει σε αυτήν τεράστιες ποσότητες αγαθών, ενώ μεγάλες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις έχουν επενδύσεις στην Τουρκία και οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να τεθούν σε κίνδυνο. Υπάρχει, δε, και η παράμετρος του προσφυγικού, με τον Τούρκο πρόεδρο να απειλεί πως, αν του σταθούν εμπόδιο, θα ανοίξει τις προσφυγικές ροές. Και ανησυχούν, καθώς, εάν ξεχειλίσει η Ελλάδα, κάποια στιγμή θα μεταφερθούν και στην υπόλοιπη Ε.Ε.
Κατηγορούν πολλοί την Ε.Ε, ότι τα κράτη-μέλη δεν έχουν κοινή εξωτερική πολιτική. Δεν θα μπορούσαν και δεν θα μπορέσουν ποτέ να έχουν, όταν σε πολλά ζητήματα δεν έχουν ούτε κοινή εσωτερική πολιτική. Ίσως είναι καλύτερα. Μπορούμε να φανταστούμε την Ε.Ε. να αποκτήσει, αυτό που προτείνουν κάποιοι, Ευρωπαϊκό Στρατό; Θα πρόκειται για εφιάλτη.
Υποθέτουμε ότι συγκροτείται και έρχεται η στιγμή να παρέμβει. Τι θα συμβεί με βάση την πεπατημένη της Ε.Ε.; Ο Ευρωπαίος στρατηγός θα περιμένει μέρες για να αποφασίσουν οι Βρυξέλλες αν θα παρέμβει και προς τα πού θα χτυπήσει. Και μέχρι τότε, θα έχουν «παρέμβει» άλλοι.
