Της Ανθή Αγγελοπούλου
Σημαντική είναι σύμφωνα με τους ειδικούς η επίδραση ενός διαζυγίου στην ψυχολογία των παιδιών, ωστόσο, 1 στα 2 παιδιά όταν ο νέος/α σύντροφος του γονιού του έχει δική του οικογένεια από πρότερο γάμο, θεωρεί ότι η παλιά και η νέα οικογένεια είναι τελικά ένα ενιαίο σύνολο.
Όπως μας εξηγεί ο κ. Γιώργος Παπαγεωργίου, Bsc (Psychology) University of London, MSc (Health Psychology) University of Central Lancashire, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Σχεσιακής Ψυχανάλυσης (IARPP) – ΗΠΑ, μπορεί οι γονείς να θέλουν να νομίζουν ότι έχουν καταφέρει να «φτιάξουν» μια νέου τύπου οικογένια ωστόσο, οι μελέτες έχουν δείξει ότι μόνο ένα στα 4 μέλη (δηλαδή το 25%) αυτής της οικογένειας συνδέεται πραγματικά μαζί της, δηλαδή με όλα τα μέλη της και από την άλλη πλευρά, αυτή του συντρόφου του γονιού του.
Η ψυχική εικόνα των παιδιών που εντάσσονται σε μια νέα οικογένεια, είναι σημαντικά διαφορετική από αυτή των ενηλίκων.
Σχεδόν τα μισά από αυτά (το 46%) έχουν την ανάγκη να “ξαναενώσουν” την οικογένεια ως σχήμα κι έτσι θεωρούν ότι πλέον όλοι μαζί αποτελούν μία οικογένεια. Τα παιδιά δηλαδή τείνουν να εσωκλείουν σε ένα ενιαίο Ψυχικό Σχήμα την παλαιά και τη νέα οικογένεια και τους πρώην και νυν “γονείς”, πολύ περισσότερο από ότι οι ενήλικες.
Όμως τι νιώθουν οι γονείς;
Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι, τόσο ο διαζευγμένος άνδρας όσο και η διαζευγμένη γυναίκα έχουν ίσα δικαιώματα (αλλά και υποχρεώσεις) απέναντι στο παιδί τους. Όμως η ψυχολογία ανδρών και γυναικών δεν είναι ίδια.
Η μητέρα ενδιαφέρεται για τον εαυτό της και ακόμα περισσότερο για την ψυχική κατάσταση του παιδιού της, μάλιστα με μεγάλη αυτοθυσία.
O πατέρας ακόμα και όταν χωρίζει ή φεύγει μόνος του, θεωρεί κάπως σαν δική του αρμοδιότητα όλο το οικογενειακό σύνολο. Επί της ουσίας, ο χωρισμένος πατέρας έχει δυσκολία να αυτονομηθεί ψυχικά ως μονάδα. Επιμένει να έχει άποψη κι έλεγχο ακόμη κι όταν δεν έχει πληροφόρηση εξαιτίας του γεγονότος ότι είναι πρακτικά απών. Και θέλει να έχει τον έλεγχο στις αποφάσεις που παίρνει η πρώην σύζυγός του και βέβαια ιδιαίτερα στις αποφάσεις που αφορούν στα παιδιά του.
Αυτό καταλήγει στις περισσότερες μορφές διαζυγίων, ο πατέρας να είναι ψυχικά αποσυντονισμένος, ενώ η μητέρα να παραμένει εστιασμένη.
Ο πατέρας λοιπόν θεωρεί υπευθυνότητα του όλο το οικογενειακό σύστημα, ενώ η μητέρα θεωρεί ότι είναι υπεύθυνη για τον εαυτό της και το παιδί. Αυτό είναι μία σημαντική αλλαγή ψυχικής προοπτικής, που παρότι είναι απλή και αυτονόητη, όσοι χωρίζουν τείνουν να μην τη λαμβάνουν υπόψη.
Ο πατέρας είναι λιγότερο ψυχικά αυτάρκης από ότι η μητέρα
Ο πατέρας ορίζει την ψυχική του ταυτότητα κυρίως μέσω του πώς “καθρεφτίζεται” στον περίγυρο του, γι αυτό θεωρεί σημαντικό το “πώς φαίνεται” στους άλλους.
Η μητέρα ορίζει τη ψυχική της ταυτότητα από το πώς νιώθει πραγματικά μέσα της, το πώς πιστεύει ότι νιώθει (δηλαδή ποιες αυταπάτες συντηρεί), και φυσικά το πώς δείχνει ότι νιώθει στο παιδί της.
Όλα αυτά σύμφωνα με τον ειδικό αποτελούν πολύπλοκες ψυχικές διεργασίες για αυτό και οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να καταφύγουν σε επαγγελματικέ βοήθεια για να καταφέρουν να ισορροπήσουν τα συναισθήματα τους.
