Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Ως προτεραιότητα στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και στην ψηφιακή πολιτική «μεταφράζεται» η τοποθέτηση, από τη νέα πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γερμανίδα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, στη θέση του α’ αντιπροέδρου του σοσιαλδημοκράτη Φρανς Τίμερμανς και της θεωρούμενης «κόκκινο πανί» για τους τεχνολογικούς κολοσσούς των ΗΠΑ, της Φιλελεύθερης Μαργκρέτε Βεστάγκερ. Δεν έλειψαν επίσης τα εγκώμια για το «άρωμα γυναίκας» στη νέα Επιτροπή, που έχει για πρώτη φορά επικεφαλής εκπρόσωπο του «ωραίου φύλου», την πρώην υπουργό Άμυνας της Γερμανίας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και αριθμό γυναικών επιτρόπων (13) σχεδόν όσο και ανδρών (14).
Η τοποθέτηση του κεντροαριστερού πρώην Ιταλού πρωθυπουργού Πάολο Τζεντιλόνι στη θέση του επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων θεωρείται πιθανός προάγγελος για χαλάρωση του δημοσιονομικού «κορσέ» για την Ιταλία. Με δεδομένη ούτως ή άλλως την επαπειλούμενη κυρίως γερμανική ύφεση, η Ε.Ε. εμφανίζεται να ρίχνει νερό στο κρασί της και να συζητά πλέον κάποιες αλλαγές στο σύμφωνο σταθερότητας, το οποίο ο άλλοτε πρόεδρος της Κομισιόν Ρομάνο Πρόντι είχε χαρακτηρίσει «ηλίθιο».
Η απόφαση να δοθεί στον Έλληνα Μαργαρίτη Σχοινά η θέση του αντιπροέδρου της Επιτροπής, αρμόδιου για τη μετανάστευση, εγκωμιάστηκε ιδιαιτέρως, καθώς θεωρήθηκε αναβάθμιση της Ελλάδας, που διορίζει όχι έναν όποιον και όποιον επίτροπο, αλλά έναν από τους αντιπροέδρους της Κομισιόν, που αναλαμβάνει το χαρτοφυλάκιο για την «προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής».
Τίτλος που παραπέμπει ωστόσο ευθέως, όπως επισημαίνουν δύο κορυφαία ευρωπαϊκά έντυπα, ο «Εκόνομιστ» και ο «Ιντιπέντεντ», στην ακροδεξιά ρητορική των Όρμπαν και Τραμπ. Για ποιον άλλωστε «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής» μιλάμε. Ευρώπη είναι ο Διαφωτισμός, είναι και η αποικιοκρατία, οι επιπτώσεις της οποίας συνεχίζουν να βαραίνουν τους άλλοτε υποτελείς.
Αν κάτι έκανε κάποτε την Ευρώπη να ξεχωρίζει δεν ήταν άλλο από το περιώνυμο «ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας», το οποίο η ίδια η Ε.Ε. αποψίλωσε στο όνομα του ανταγωνισμού με τον αμερικανικό «τουρμποκαπιταλισμό».
Δεν είναι οι απόκληροι των πολέμων και της φτώχειας που απειλούν τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής», αλλά οι πολιτικές εργασιακής ευελιξίας και ανασφάλειας, που περιώνυμες οδηγίες επέβαλαν τη δεκαετία του 2000, πριν η κρίση δώσει το τελειωτικό κτύπημα...
