Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Μια επιλογή, που φαίνεται επιλογή διαδικασίας πλην είναι ουσιαστικότατα επιλογή περιεχομένου, διακινείται μιντιακά ότι κάνει με τη φετινή του άνοδο στη ΔΕΘ -την παρθενική της πρωθυπουργίας του- ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αν επαληθευθεί μέχρι τέλους, θα έχει ενδιαφέρον.
Αντί να οικοδομήσει, λέει, την παρουσία του στο παραδοσιακό μοτίβο των «παροχών» -δηλαδή των εξαγγελιών με οικονομικό περιεχόμενο, έστω με προγραμματικό συγκάλυμμα- θα σταθεί σε μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα εφαρμοσμένης απαρχής οικονομικής πολιτικής (ελάφρυνση ΕΝΦΙΑ, 120 δόσεις, άρση περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων), συν σε μια συμμαζεμένη επανάληψη των προεκλογικών εξαγγελιών για στοχευμένες φορολογικές ελαφρύνσεις (χώρος του ακινήτου, τουριστικό προϊόν). Από δίπλα, έμφαση στις προωθούμενες επενδυτικές επανεκκινήσεις: περισσότερο κι από το υπερσυμβολοποιημένο Ελληνικό -όπου με ζήλο προωθούνται οι ΚΥΑ, μένει όμως να προχωρήσει και η διαγωνιστική διαδικασία για το Καζίνο (με αποτέλεσμα), συν να μην προσβληθούν οι ΚΥΑ δικαστικά, ώστε και ο επενδυτής να κάνει τα βήματά του…- οι Σκουριές/Ελληνικός Χρυσός και ο Πειραιάς/ Cosco αξίζουν παρατήρηση.
Αυτά, δίπλα στην υπεροργανωτικότητα και την εικόνα αναζήτησης εκσυγχρονιστικών αιχμών -«Επιτελικό Κράτος»/ Γεραπετρίτης, ψηφιακή στροφή/Πιερρακάκης- και τις επισκέψεις του ίδιου του πρωθυπουργού σε ευρωπαϊκά κέντρα ισχύος, θα επιδιωχθεί να δώσουν μιαν εικόνα διαφορετικού.
Θα περιμένουμε να τα δούμε σε εξέλιξη, σε επιβεβαίωση. Η κληρονομιά της ΔΕΘ με τον λόγο περί παροχών είναι βαριά: πάει πίσω στην εποχή Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος είχε και σφραγίσει, ως Μακεδόνας, τη λογική της εκκίνησης της οικονομικής χρονιάς από τη ΔΕΘ. Απογειώθηκε με την προσέγγιση Ανδρέα Παπανδρέου, οπότε και περισσότερο καλλιεργήθηκε η λογική των «παροχών». Δεν αναιρέθηκε ούτε επί Μητσοτάκη (Κωνσταντίνου) ούτε και επί Κώστα Σημίτη. Έφθασε σε απόγειο με το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» Αλέξη Τσίπρα τις παραμονές των εκλογών του 2015.
Τώρα έχουμε και την άλλη πρόθεση Κυριάκου που, αυτή, μας προξενεί μια ελαφρά ανησυχία προς μειδίαμα: να καθιερωθεί, λέει, μια επίσημη πρωθυπουργική τοποθέτηση στη λογική του State of the Union Address των Αμερικανών προέδρων, που σιγά-σιγά βρήκε μιμητές από Ε.Ε./Γιούνκερ μέχρι Γαλλία/Μακρόν, ανακεφαλαιωτική συν προγραμματική, στην αρχή του χρόνου. Πάντως, το να εγκαταλειφθεί/να αφεθεί στο παρελθόν η παράδοση των «παροχών» μόνον καλό θα κάνει στη δημόσια συζήτηση. Η ίδια η έννοια των παροχών κουβαλάει μαζί της κάτι από την εικόνα αγαθού άρχοντα ο οποίος δίνει χαριστικά κάτι -λιγότερο ή περισσότερο απλόχερα…- στους συμπαθείς υπηκόους του. Ενώ όσα αποφασίζονται και υλοποιούνται, μέσα από την πολιτική και δη την κοινοβουλευτική διαδικασία, δεν είναι/δεν μπορεί παρά να είναι μελετημένες, σταθμισμένες με ισοζύγιο μέλλοντος πολιτικές για το κοινό καλό.
Βέβαια, οι ΔΕΘ της εποχής μας -ιδίως μετά την ανώμαλη προσγείωση του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης» το 2015 και μετά…- χρησιμεύουν και για προσγειώσεις στην πραγματικότητα. Ήδη, τα στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ για ανάπτυξη το β’ 3μηνο της χρονιάς (1,9%, που δίνουν α’ 6μηνο 1,5%) «συμμαζεύουν» τον αυριανό στόχο 3%-4% σε ετήσια βάση, στόχο που από μόνος του θα έφερνε λύσεις… Η φετινή πάντως ΔΕΘ θα δώσει στον Μητσοτάκη προπαντός την ευκαιρία, ανηφορική ευκαιρία, να προχωρήσει την προσγείωση σε τρία μέτωπα: της διαπραγμάτευσης νέων ισορροπιών με τους «εταίρους» στη μεταμνημονιακή πορεία, όπου ήδη στο μέτωπο των πρωτογενών πλεονασμάτων πορεύθηκε με προσοχή ιχνηλάτη σε ναρκοπέδιο. Της οριστικής επανατοποθέτησης απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών. Της ανακάλυψης υπό -σοβαρή, πλέον- πίεση των πραγματικών διαστάσεων του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού, σε συνθήκες μετακαλόκαιρα του 2019. Ο ίδιος ο Κυριάκος φάνηκε να συνειδητοποιεί τη δυσχέρεια του εγχειρήματος, όταν -στο Βερολίνο- προσπάθησε να «κάψει» από μόνος του την πολιτικά δηλητηριώδη έννοια της κωλοτούμπας γύρω από τη μετάθεση της προσπάθειας για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων. (Και τούτο, όταν από πλευράς αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχε πολιτικά διαθέσιμη την τοποθέτηση Τσίπρα περί στήριξης «κάθε σοβαρής προσπάθειας για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων».) Το ζήτημα του Μακεδονικού, και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα στη συνέντευξη Τύπου της Κυριακής, μπορεί να ζορίσει περισσότερο τα πράγματα. Το δε υπό δυσοίωνη εξέλιξη μέτωπο του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού -το οποίο αυτονόητα επιδεινώνεται λόγω γεωπολιτικών παραγόντων, που δεν ξορκίζονται βέβαια με απλοϊκότητες περί «καλύτερης φύλαξης των συνόρων»- κινδυνεύει να αποτελέσει ΤΟ ναρκοπέδιο αυτής της φάσης. Όμως όλα αυτά θα τα δούμε στην πράξη.
Μέχρι τότε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει πρώτιστο σύμμαχο στην άσκηση διακυβέρνησης την αμηχανία της αντιπολίτευσης -η οποία θα ‘χει τη δική της ευκαιρία στη ΔΕΘ…- αλλά και την αίσθηση ευρύτερης ανοχής της κοινής γνώμης. Που, και αυτή, θα ξανασυναντηθεί με την πραγματικότητα.
