Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
«Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», ένα γνωμικό με τεράστια απήχηση στην παγκόσμια πολιτική διπλωματία. Επίκαιρο σήμερα και στην Ιταλία, όπου έπειτα από τρεις εβδομάδες αναστάτωσης, η πολιτική κρίση τερματίζεται, τουλάχιστον προς το παρόν. O Tζουζέπε Κόντε, ο πρωθυπουργός που παραιτήθηκε, θα συστήσει νέα κυβέρνηση με έναν διαφορετικό συνασπισμό.
Αφού έδειξε την έξοδο στην κεντροδεξιά Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι, άνοιξε τις πόρτες στο κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο θα συνασπιστεί με το αντισυστημικό Κίνημα των Πέντε Αστέρων. Οι διαφορές τους πολλές και πλήθος ερωτηματικών για το πόσο θα μπορούσε να κρατήσει η συνεργασία. Υπάρχει όμως ένα κοινό σημείο που τους ενώνει: η απέχθειά τους για τη Λέγκα και η επιθυμία τους να την κρατήσουν μακριά από την εξουσία, λαμβάνοντας υπ’ όψιν πόσο δημοφιλής υπήρξε ο Σαλβίνι πριν από λίγο καιρό όταν θριάμβευσε στις ευρωεκλογές. Αυτή τη φορά, ο Κόντε θα πρέπει να επιδείξει ένα δυναμικό πρόσωπο, εάν θέλει να λειτουργήσει ο νέος σχηματισμός.
Στο πρώτο έτος διακυβέρνησης, υποβιβάστηκε σε έναν απλό διεκπεραιωτή που έπρεπε απλώς να διασφαλίσει ότι Λέγκα και Κίνημα των Πέντε Αστέρων θα τιμούσαν το κυβερνητικό τους συμβόλαιο. Το «πείραμα» απέτυχε παταγωδώς, με τους δύο εταίρους να κρύβουν επανειλημμένως τις αντιθέσεις τους μέσα σε σιωπές και ψεύτικες εικόνες, σύροντας τελικά και πάλι την Ιταλία σε οικονομική και πολιτική αναταραχή.
Συνειδητοποιώντας πολύ γρήγορα ότι βρίσκονταν κοντά σε ήττα, οι δύο νέοι εταίροι επέλεξαν να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους αποφεύγοντας νέα εκλογική αναμέτρηση. Αυτό δεν ήταν εύκολο. Για χρόνια, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων κατηγορούσε τους Δημοκρατικούς ότι ανήκαν στη διεφθαρμένη ελίτ που κατέστρεψε τη χώρα. Οι Δημοκρατικοί κατηγορούσαν τους νυν εταίρους τους ότι υποστήριξαν τις πολιτικές της Λέγκα, συμπεριλαμβανομένης και της σκληρής γραμμής στο μεταναστευτικό.
Εκτός από τη διαφορετική τους ατζέντα σε βασικά πολιτικά ζητήματα, διαφωνούν σε πληθώρα θεμάτων, από τον τρόπο κατασκευής υποδομών έως την αγορά εργασίας και την κοινωνική πρόνοια. Υπάρχει όμως κάτι πάνω στο οποίο μπορούν να χτίσουν τις βάσεις τους: η θεαματική βελτίωση του κλίματος στις χρηματοοικονομικές αγορές στην είδηση σχηματισμού κυβέρνησης. Η απόδοση του 10ετούς ιταλικού υποχώρησε κάτω από το φράγμα του 1% για πρώτη φορά στην ιστορία της. Εάν η αποκλιμάκωση συνεχιστεί, τότε θα μπορούσε να αποφευχθεί μία αύξηση του ΦΠΑ αξίας 23 δισ. ευρώ, με τις Βρυξέλλες να αφήσουν ίσως κάποια περιθώρια δημοσιονομικών ελιγμών.
Το θέμα είναι ότι το σκηνικό αυτό έχει επαναληφθεί, «νηνεμία λίγο πριν από την τρικυμία». Αυτή τη στιγμή δίδεται στην Ιταλία μία πολύ καλή ευκαιρία. Ας ευχηθούμε να εξελιχθεί σε επιτυχία και όχι σε νέα πολιτική κρίση.
