Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν εξεπλάγην. Γνωρίζω πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κατά των αμβλώσεων. Ο νόμος, όμως, θέτει σαφή όρια για την τεχνητή διακοπή κύησης, τα οποία είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να τηρούμε και να σεβόμαστε. Όλοι, άπιστοι και πιστοί, αδιόρθωτοι και απρόσκλητοι.
Άλλωστε, την εκκλησία τη γεννάει μια κλήση, όπως λέει η λέξη. Κλήση συμμετοχής. Είναι ελεύθερη επιλογή, πλην, όμως, με σεβασμό στους νόμους του κράτους.
Δεν εξεπλάγην. Εκείνο που με ξένισε ήταν η χρονική στιγμή. Σχεδόν τρεις δεκαετίες από την εισαγωγή νομοθεσίας που γενικά επιτρέπει τις αμβλώσεις μόνο μέχρι τη 12η εβδομάδα κύησης (μέχρι τη 19η σε περίπτωση βιασμού, μέχρι την 24η αν το νεογνό αναμένεται να γεννηθεί με προβλήματα υγείας και χωρίς χρονικό περιορισμό εάν η ζωή της εγκύου διατρέχει κίνδυνο), η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε (στις 26 Ιουνίου, αλλά η εγκύκλιος στις Μητροπόλεις εστάλη στις 9 Ιουλίου) την καθιέρωση «Ημέρας αφιερωμένης εις την προστασίαν του Αγέννητου Παιδιού», κοινοποιώντας «την από 28.8.2018 επιστολή του Κινήματος υπέρ της ζωής και εναντίον των εκτρώσεων “Αφήστε με να Ζήσω”».
Στην ιστοσελίδα του www.afistemenaziso.gr διαβάζω ότι συμμετέχουν 19 Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών και η Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος. Διαβάζω κι άλλα για άνομο νόμο, εθνοκτόνο, ανθρωποκτόνο, ακόμη και αντισυνταγματικό, αλλά δεν είναι αυτό το καλό ή το κακό, ακόμη κι αν οι λέξεις έχουν βάρος νομικό.
Το ερώτημα είναι γιατί τώρα η Ελλαδική Εκκλησία μιμείται την Καθολική του 1993.
To ερώτημα είναι αν τώρα η Εκκλησία, πανίσχυρος θεσμός, σε χρόνιο με την πολιτική εξουσία εναγκαλισμό, θα αναλάβει δράση, θα πιέσει ή με «δώρα» θα ξεχάσει.
Βλάσφημες σκέψεις; Ευπρόσδεκτες οι διαψεύσεις. Αλειτούργητοι και εκκλησίασμα, άπιστοι και πιστοί, δεν εκλέξαμε τους εκπροσώπους μας, εξάλλου, για τη σωτηρία της ψυχής ή τον καθορισμό του ορίου της αυθυπαρξίας, εκλέξαμε αντιπροσώπους στη Βουλή.
