Από την έντυπη έκδοση
Του Νίκου Μπέλλου
[email protected]
Η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα που προέκυψε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου ασφαλώς και ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους αξιωματούχους και εταίρους στις Βρυξέλλες και στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή όλες τις εξελίξεις. Το ενδιαφέρον δεν είναι τυπικό ενός κράτους-μέλους για ένα άλλο. Οι εταίροι έχουν κάθε λόγο να θέλουν να πάμε καλά, γιατί μας έχουν δανείσει διμερώς και μέσω των δύο ταμείων διάσωσης της Ευρωζώνης πάνω από 250 δισ. ευρώ την τελευταία δεκαετία και έχουν κάθε λόγο να θέλουν να τα πάρουν πίσω. Το βέβαιο είναι πως η νίκη της Ν.Δ. δεν έχει αυξήσει την ανησυχία τους, ούτε έχει προκαλέσει κάποιον ενθουσιασμό. Με την Ελλάδα έχουν μάθει τα τελευταία χρόνια να είναι μετρημένοι και να κρίνουν μόνο με πράξεις.
Για παράδειγμα, η προβληματική για τους Ευρωπαίους κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ του πρώτου εξαμήνου του 2015 δεν είχε καμία σχέση με τη δεύτερη που ανέλαβε το φθινόπωρο του 2015 και μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Ωστόσο, η προηγούμενη κυβέρνηση «φρόντισε» να χαλάσει την εικόνα της τους τελευταίους 10 μήνες όταν σχεδόν εγκατέλειψε τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια, ενώ χωρίς συνεννόηση προχώρησε σε παροχές, που μπορεί να βγάλουν δημοσιονομικά τη χώρα εκτός στόχου το 2019. Συνεπώς, η βελτιωμένη εικόνα χάλασε και οι εταίροι έγιναν πάλι δύσπιστοι.
Σε σχέση με τη νέα κυβέρνηση, προφανώς και επικροτούν το πρόγραμμά της, ωστόσο θεωρούν ότι από τα σχέδια στην πράξη υπάρχει μια απόσταση, που στο παρελθόν προηγούμενες κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να διανύσουν. Γι’ αυτό και θα περιμένουν δείγματα γραφής τις αμέσως επόμενες βδομάδες.
Στα καίρια ερωτήματα που υπάρχουν σήμερα, δηλαδή εάν οι δανειστές θα αποδεχθούν τη μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος (3,5% του ΑΕΠ ετησίως μέχρι και το 2022) και τη μη εφαρμογή της μείωσης του αφορολογήτου από την 1η Ιανουαρίου 2020, η απάντηση είναι ότι αυτό θα εξαρτηθεί από την κυβέρνηση.
Στην Ε.Ε. όλα είναι διαπραγματεύσιμα, αλλά όταν διαπραγματεύεσαι, δίνεις και παίρνεις. Για να ικανοποιηθούν οι δύο επιδιώξεις της κυβέρνησης, θα πρέπει προηγουμένως να έχει πείσει τους εταίρους ότι το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή οι δημοσιονομικοί στόχοι, θα επιτευχθεί με άλλο τρόπο, μέσω της δικής της πολιτικής.
Σε κάθε περίπτωση ευκολότερα μπορεί να ικανοποιηθεί τους επόμενους μήνες η ακύρωση της μείωσης του αφορολογήτου μέσω ισοδυνάμων προσπαθειών, ενώ για το πρωτογενές πλεόνασμα η όποια αλλαγή δεν πρόκειται να γίνει πριν από το 2020 κι αυτό υπό αυστηρές προϋποθέσεις.
