Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κερδίζει αυτός που καταφέρνει να επιβάλει το δίλημμά του. Βασική αρχή στην πολιτική, όπως εκφράζεται στης κάλπης τη δυναμική. Έτσι, και την Κυριακή. Ζήτησε ισχυρή εντολή και οι Έλληνες του την έδωσαν.
Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε ερμηνείες, ειρωνείες, αξιολογήσεις, αναλύσεις, αναγνώσεις του μηνύματος πάνω, κάτω και πλαγίως, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός μιας εν πολλοίς προσωπικής νίκης και της δυνατότητας του πρωταγωνιστή να σχηματίσει κυβέρνηση της αρεσκείας του.
Το βασικό ερώτημα είναι αν αυτή η δύναμη θα μετατραπεί σε τόλμη. Διακυβέρνησης. Μπορεί η λογική του νικητή να είναι σαρωτική, αλλά και το μαρτύριο του νικητή δεν πάει πίσω. Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Από τις πρώτες κινήσεις φαίνεται ότι το γνωρίζει, σαν το καπετάνιο στον μύθο του Αισώπου «πλέοντες», που λέει στους συνταξιδιώτες: «αλλ’, ω φίλοι, ούτως ημάς γεγηθέναι δει, ως πάλιν, εάν τύχη, χειμώνος εσομένου».
Αυτή είναι η μόνη κανονικότητα στην πολιτική και οι αρχαίοι μέσω της τύχης της προσέδιδαν ταυτότητα.
Κανονικότητα στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι ο δικομματισμός σε πρώτη γραμμή. Επέστρεψε και το 71,38% έδρεψε, με ποσοστό συμμετοχής ευρωπαϊκό, 57,92%. Κλείνει, έτσι, ο εκλογικός κύκλος της κρίσης, που άνοιξε το 2009 με άλλο δικομματισμό, στο 77,39% και αποχή μόλις 30%. Σαν μυθιστόρημα, όπου το ίδιο μοτίβο εμφανίζεται στην αρχή και το τέλος. Οποία συμμετρική σύνθεση! Μόνο που στα καθ’ ημάς δεν είναι επινοημένη και τεχνητή. Δεν έχει ίχνος σκοτεινής ομορφιάς και περίεργες συμπτώσεις. Είναι μια διαδικασία σε δόσεις, μετά από πτώσεις, επιπτώσεις και μεταπτώσεις, στη διάρκεια της οποίας η χώρα έγινε Γη της απωλείας, αν και όλοι υπόσχονταν τη Γη της επαγγελίας.
Κανονικό δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ό,τι κι αν λένε οι πρόθυμοι παλαμακιστές και κεκράκτες. Κανονικό είναι προφήτες και πελάτες να στήνουν φράχτες στις αυταπάτες. Υπάρχουν, όσο και να θέλουμε να το ξεχάσουμε, δραγάτες και ένα χρέος για γερές πλάτες.
