Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Αν λοιπόν υπάρχει κάποιος σκοπός των πράξεων που τον θέλομε δι’ εαυτόν ενώ τους άλλους χάριν αυτού, και δεν τα επιδιώκομε όλα για κάτι άλλο (γιατί αυτό θα ήταν πρόβαση επ’ άπειρον, ώστε η ψυχική τάση μας να είναι χωρίς αντικείμενο και μάταιη), φανερόν ότι αυτό θα είναι το αγαθό και το άριστο.
Άραγε λοιπόν η γνώση αυτού έχει μεγάλη επιρροή και για τη ζωή, ώστε παρόμοια προς τοξότες με καθορισμένο στόχο να επιτυχαίνομε πιο εύκολα ό,τι πρέπει;» («Ηθικά Νικομάχεια», μετάφραση Κ. Δεσποτόπουλος)
Η πολιτική, λοιπόν, στο πρώτο βιβλίο του έργου του Αριστοτέλη χαρακτηρίζεται ως μία των επιστημών ή δυνάμεων. Αξίζει δε να θεωρηθεί ως ίδιο «της κυριωτάτης και μάλιστα αρχιτεκτονικής». «Βλέπομε δε και τις πιο διάσημες δυνάμεις να είναι υποταγμένες σ’ αυτήν, όπως τη στρατηγική, την οικονομική, τη ρητορική. Εφόσον δε αυτή χειρίζεται τις υπόλοιπες επιστήμες, και προσέτι νομοθετεί για τα πρακτέα και τα μη πρακτέα, ο σκοπός αυτής θα συμπεριέχει τους σκοπούς των άλλων, ώστε αυτός θα είναι το ανθρώπινο αγαθό».
Τον άνθρωπο, δηλαδή, και όχι τυχόν την πόλη ως κάτι αντίθετο προς τον άνθρωπο έρχεται να υπηρετήσει η πολιτική. Με του Σταγειρίτη τη λογική είναι η έννοια της πολιτικής ανθρωπιστική.
Έγινε τέχνη επικοινωνιακή και σιγά-σιγά κουραστική. Παράθεση ρητορειών χωρίς αντιπαράθεση, μια δημόσια συζήτηση χωρίς συζήτηση και ερήμην του δήμου. Αντί να διαφωτίζει, τους πολίτες κοιμίζει. Ωστόσο, η ευθύνη δικαιολογίες δεν γνωρίζει.
Στην κάλπη κρινόμαστε εμείς. Όχι η πολιτική και οι πολιτικοί. Στην κάλπη κρινόμαστε εμείς. Με την τεχνική φόρτωσης των ευθυνών σ’ όλους τους άλλους, εκτός από εμάς, ένα είναι βέβαιον. Ο κατιμάς.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να διαφωτίζουμε πράγματα φαεινά και αυτόφωτα ως τα οπίσθια των πυγολαμπίδων.
Όποιος αγοράζει, ξέρει τι κουβαλάει στο σπίτι του. Διαδικασία επιστροφών δεν προβλέπεται.
