Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Παρόλο που το παραμύθι κατέληξε να παγιωθεί μέσα στο πέρασμα των αιώνων ως παιδικό αφήγημα, στις κάλπες επιστρέφει στις ρίζες του: στη δύναμη που ασκεί στον ενήλικο ψυχισμό.
Δεν είναι παραμυθάς μόνον ο Αίσωπος, που αδικήθηκε από τη φύση, καθότι «προκέφαλος (με πεταχτό κεφάλι), μέλας, βλαισός (στραβοπόδης), νωδός (φαφούτης)», αλλά αποζημιώθηκε στη δεύτερη κατανομή.
Δεν είναι μόνο οι αδερφοί Γκριμ και ο Άντερσεν παραμυθάδες. Κυκλοφορούν πολλοί στην εκλογική αυλή. Και δεν έχουν όλα τα παραμύθια καλό τέλος.
Εμείς το ξέρουμε. Η ζωή μας δεν μοιάζει με παραμύθι, γιατί τα παραμύθια θέλουν και τον τρόπο τους και τον χρόνο τους.
Εμείς το ξέρουμε και από τους αφηγητές υποφέρουμε. Όταν, δε, επιχειρούν και διασκευές, γίνονται στραβές. Είναι ευαίσθητα τα παραμύθια στις αλλαγές.
Οι μέρμηγκες με τους τζίτζικες θέλουν άλλες τεχνικές. Όταν εξορίζεται η φαντασία, «ο τζίτζικας προσλαμβάνεται στην Πυροσβεστική Υπηρεσία», ενώ ο μέρμηγκας αναζητά στο εξωτερικό αξία.
Φαντασία μεγάλη για το ηθικό δίδαγμα δεν χρειάζεται. Με τέτοιες αναλύσεις μπορεί να υπηρετείς την ιδεολογία, αλλά δεν την ξεπερνάς.
Το παραμύθι αρχινάς. Δεν εννοούμε αυτό «με Δράκο, μπας και εκβιάσει τους ψηφοφόρους να τον ψηφίσουν», ούτε το άλλο «της επταήμερης εργασίας και κάθε εξωφρενικής ιστορίας» ή το «τελευταίο, με το οποίο ζητά την ψήφο του ελληνικού λαού για να ανακοπεί η Δεξιά».
Μην πάει ο νους σας ούτε στα πιο παλιά για την ισχυρή Ελλάδα των Χρηματιστηρίων και των Ολυμπιακών Αγώνων ή τη θωρακισμένη οικονομία ή τη δυναμική τού «λεφτά υπάρχουν» ή τα Ζάππεια και τις Θεσσαλονίκες. Ηττηθήκαμε από τις «νίκες».
Πιο ταιριαστό είναι του Αίσωπου το παλιό καλό, μαγικό μαγειρικό. Αυτό με τη χήνα και το γουρούνι. Πρότεινε το νηκτικό πτηνό στο γουρούνι να συνεργαστούν και το αφελές οικόσιτο θηλαστικό δέχτηκε, πριν ακούσει τους όρους: «Βάζω τα αβγά, βάζεις το μπέικον;».
