Μια τουρκική υπερπαραγωγή, «Η κοιλάδα των λύκων-Ιράκ», που αυτές τις ημέρες «σπάει ταμεία» στις κινηματογραφικές αίθουσες της Τουρκίας, βάζει σε δοκιμασία τις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις, όπως ανέφερε διακριτικά μεν, σαφώς δε ο αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία.

Στις 4 Ιουλίου του 2003 στη Σουλεϊμανίγια του βορείου Ιράκ, Αμερικανοί στρατιώτες είχαν καλύψει με τσουβάλια τα κεφάλια 11 στρατιωτών των τουρκικών δυνάμεων, γεγονός που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στην Τουρκία. Η ταινία βασίζεται σε αυτό το πραγματικό γεγονός, ενώ o πρωταγωνιστής της, ο Τούρκος «Ράμπο» Πολάτ Αλεμντάρ (που υποδύεται άνθρωπο των μυστικών υπηρεσιών), αναλαμβάνει να "καθαρίσει" για λογαριασμό της φίλης του, Λεϊλά, που ζητά τη βοήθειά του για να εκδικηθεί τη δολοφονία του άντρα της κατά την έφοδο Αμερικανών στο γάμο της. Οι Αμερικανοί στρατιώτες αιχμαλωτίζουν πολλούς από τους καλεσμένους στο γάμο, ενώ ένας Εβραίος γιατρός αφαιρεί όργανα των αιχμαλώτων για να τα πουλήσει σε πλούσιους δυτικών χωρών. Στόχος του Πολάτ και της Λεϊλά γίνεται ο Σαμ Ουίλιαμ Μάρσαλ, επικεφαλής των Αμερικανών στρατιωτών που πραγματοποίησαν την έφοδο.

Ο σεναριογράφος της ταινίας Μπαχαντίρ Οζντένερ δήλωσε ότι οι Τούρκοι γύρισαν αυτή την ταινία για να μιλήσουν για την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από κατοχικές δυνάμεις και ότι στόχος της δεν είναι η ενίσχυση των αντιαμερικανικών αισθημάτων. Από την άλλη, ο κριτικός κινηματογράφου Ατιλά Ντορσάι παρατήρησε πως στο έργο δεν υπάρχει ούτε ένας καλός Αμερικάνος και πως επιπλέον η ταινία γυρίστηκε σχεδόν με την «οπτική» του Μπιν Λάντεν.

Η αμερικανική κυβέρνηση εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της τόσο για την παρουσία του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν και της οικογένειάς του στην πρεμιέρα της ταινίας στις 3 Φεβρουαρίου, όσο και τα επαινετικά σχόλια του προέδρου της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης Μπουλέντ Αρίντς.

Πριν ακόμη προβληθεί η ταινία, στη στρατιωτική βάση του Ιντσιρλίκ δόθηκαν στους Αμερικανούς στρατιώτες ειδικές οδηγίες σχετικά με την ταινία, και τους προέτρεψαν να μην την παρακολουθήσουν. Τμήμα των οδηγιών αυτών δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της εφημερίδας του αμερικανικού στρατού «Stars and Stripes».

Την ταινία δεν την έχω δει και δεν ξέρω αν θα προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες. Μπορεί να είναι μία «χάρτινη» προπαγανδιστική, ανιστόρητη ταινία, μπορεί και όχι. Αλλά από την πλοκή καταλαβαίνω ότι ο παραγωγός ακολούθησε το παράδειγμα κάθε σοβαρού παραγωγού στο Χόλιγουντ. Ακολούθησε το ιδεολογικό μοντέλο των «καλών» και των «κακών». Και όσο οι Αμερικανοί θα διαμαρτύρονται για το περιεχόμενο της ταινίας τόσο θα σχηματίζονται ουρές στις αίθουσες. Περίπου ό,τι συνέβη με τα «Πάθη του Χριστού». Οσο φώναζαν οι Εβραίοι και όσο οι χριστιανοί κατηγορούσαν τον Μελ Γκίμπσον για υπερβάλλοντα ζήλο ως προς τη βία, το αίμα και την εκδικητική μανία τόσο κέρδιζε στα ταμεία (και στα σημεία;). Περίπου ό,τι συμβαίνει με το «Μόναχο» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Καλύτερη διαφήμιση από την αντι-διαφήμιση στην τέχνη δεν υπάρχει.

K.T.