Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Και οι δύο ασκούν εξουσία. Με μία σημαντική διαφορά. Οι δημοσιογράφοι ασκούν τον ρόλο του ελεγκτή της εξουσίας. Ενδύονται τον ρόλο ενός παρατηρητή, ενός φορέα καταλογισμού ευθυνών και ελέγχου διαφάνειας στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος. Οι πολιτικοί βρίσκονται πάντοτε στο εδώλιο του ελεγχόμενου. Αυτή είναι η μοίρα τους, την οποία εθελουσίως επέλεξαν.
Η δημοσιογραφία (και η διπλωματία) σε οδηγεί παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις έγκαιρα, έλεγαν οι παλιοί και το «παντού» συνήθως είναι η πολιτική. Η «πρώτη» με την «τέταρτη» εξουσία χιαστί. Σταυρωτά.
Είναι κακό; Μόνο αν πουλάς καστανόχωμα, αμεροληψία και ανεξαρτησία, για κόκκους καφέ. Δεν μίλησα για αντικειμενικότητα, διότι δεν υπάρχει. Και όχι μόνο λόγω του ρόλου της ιδιοκτησίας των ΜΜΕ, της μορφής της χρηματοδότησης, της σχέσης με το πολιτικό σύστημα, των πηγών των πληροφοριών κ.ά.
Αντικειμενικότητα δεν υπάρχει, επειδή δεν μπορεί να υπάρξει. Πέρα από το προφανές, ότι όλοι είμαστε υποκείμενα, οι ειδήσεις συνιστούν προβολή ορισμένων γεγονότων υπό το πρίσμα ορισμένων απόψεων. Αντικειμενικότητα δεν υπάρχει ούτε κατά την επιλογή του ενός γεγονότος από το καλάθι των γεγονότων ως ειδησεογραφικής ιστορίας.
Αλλά αυτή δεν είναι η ιστορία μας. Δεν είναι καν η σύνδεση δημοσιογραφίας και πολιτικής. Είναι το μπέρδεμα των ρόλων, που οδηγεί στην περαιτέρω απαξίωση του επαγγέλματος, όταν έστω και ευάριθμοι εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι, ενώ λειτουργούν ως κομματικές φωνές και μεταφορείς γραμμών.
Δεν επικρίνω όσες και όσους περνούν τη γραμμή. Η αναλογία προκαλεί. Περισσότερο κομματικοί και λιγότερο δημοσιογράφοι.
Δεν είναι κακό να είναι υποψήφιοι. Στη μάχη του σταυρού κατεβαίνουν, οι εκλογείς κρίνουν, σταυρώνουν, αποθεώνουν ή αποκαθηλώνουν.
Ενοχλητική είναι, αν όχι η υποκρισία, η λογική «μέσα κι έξω από τον ρόλο», που τρίβει τις πληγές της κρίσης στη δημοσιογραφία. Στο σύνολό της εμπεδώνοντας στους πολίτες την απαξιωτική θεωρία ότι «όλοι ίδιοι είναι».
