Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Είναι, λέει, το κλίμα πολωμένο και στις εκλογές δεμένο. Αυτές οι κάλπες, προσπαθούν να μας πείσουν, θα είναι ένα είδος δημοψηφίσματος. Κάθε κάλπη δεν είναι; Σύμφωνοι, δεν είναι όλες οι επιλογές μοιραίες, ούτε σπουδαίες, ασφαλώς δεν είναι όλες και ωραίες (εκ της ώρας).
Μα, το εκλογικό σώμα δεν το λες και πολωμένο. Άλλοι είναι φανατισμένοι, «για τον δήμο, την περιφέρεια ή την Ευρώπη, ρε χαρώτο!».
Ψηφοφόρους περιχαρακωμένους ανάμεσα σε «εμάς» και «αυτούς» πόσους ακούς; Αφήστε που έχω την αίσθηση ότι αυτός ο χωρισμός λειτουργεί όταν οι ψηφοφόροι αντιτίθενται σε «αυτούς», που τα τελευταία χρόνια είναι οι ελίτ γι’ αυτούς. Όχι, ότι δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις υποψηφιότητες, μα κάπου χάνονται οι ταυτότητες. Αρκετοί θα μπορούσαν να είναι στον συνδυασμό του άλλου κόμματος / πολιτικής οικογένειας, μα συμπεριφέρονται λες και είναι εντελώς διαφορετικοί από τους αντιπάλους.
Ανταλλάσσουν «φιλοφρονήσεις» με υποψηφίους των άλλων, ενώ θα μπορούσαν να είναι στο ίδιο μαντρί και να καταγγέλλουν μαζί το απέναντι μαγαζί. Όπως και αυτοί που θα τους ψηφίσουν. Κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις, εκλογικοί μετανάστες, παραζαλισμένοι από τις προκλήσεις. Περνούν τα πολιτικά / ιδεολογικά σύνορα, μέχρι να ανοιγοκλείσουν τα ματοτσίνορα. Τι ψάχνεις για άγρια και ήμερα όταν το 79% δηλώνει ότι τα παραδοσιακά κόμματα και οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται γι’ ανθρώπους σαν αυτούς και ένα συντριπτικό 82% πιστεύει ότι η οικονομία δομείται για να ωφελήσει τους πλούσιους και ισχυρούς (σ.σ.: έρευνα της Ipsos για λογαριασμό της ΜΚΟ More in Common σε δείγμα 2.000 ενηλίκων Ελλήνων).
Αυτό που συμβαίνει, λένε αναλυτές, όπως ο Ίβαν Κράστεβ, πρόεδρος του Κέντρου Φιλελεύθερων Στρατηγικών, είναι ότι οι Ευρωπαίοι εκλογείς είναι διχασμένοι. Ανάμεσα στην επιθυμία τους για αλλαγή -ασχέτως αν διαφωνούν στη μορφή- και στη νοσταλγία για μια παρελθούσα εποχή, τότε που κάλπαζε η προσδοκία για καλύτερη ζωή.
Αυτό που συμβαίνει είναι μια πόλωση με την έννοια που στη Φυσική η έννοια μένει. Σταδιακή μείωση της έντασης μιας φωτεινής ακτίνας, καθώς αυτή ανακλάται ή διαθλάται.
Γι’ αυτό ο ψηφοφόρος φοβάται ότι το χθες ήταν καλύτερο από το σήμερα, αλλά και το σήμερα καλύτερο από το αύριο. Κι αυτό το λες ναυάγιο.
