Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Η εποχή του «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι δεν έχει παρέλθει και η νοοτροπία. Μια νοοτροπία που μας οδήγησε σε αρκετά αδιέξοδα, και πολιτικά και οικονομικά. Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε, όλοι τα βιώσαμε και έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην κοινωνία. Το ερώτημα είναι γιατί πάλι; Γιατί πάλι το πολιτικό σύστημα καλλιεργεί την παροχολογία; Αρχίζει ένας νέος «αγώνας», ο οποίος θα είναι μαραθώνιος εάν και εφόσον οι βουλευτικές εκλογές γίνουν τον Οκτώβριο, για το ποιος θα πλειοδοτήσει περισσότερο, με μόνο στόχο φυσικά μικροκομματικά οφέλη.
Ουδείς αμφιβάλλει ότι όλοι έχουμε στο DNA μας το εκλογικό «παραμύθι». Όμως κάποτε πρέπει να ξυπνήσουμε. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα εδώ πληρώνονται και μάλιστα, μερικές φορές, πολύ ακριβά. Δεν φτάνει άραγε μία δεκαετία επώδυνων μέτρων και τόσων οικονομικών δεινών για να το συνειδητοποιήσουμε; Αν όχι τώρα, τότε σίγουρα ποτέ. Ίσως κάτι να γνωρίζουν λοιπόν οι πολιτικοί μας και γι’ αυτό να συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο, πριν καν περάσει χρόνος από την «έξοδο», τυπική μόνο, από τα μνημόνια. Αντί λοιπόν να επιδιώκουν να δείξουν άλλο ήθος και ύφος στους ψηφοφόρους, επαναφέρουν νοοτροπίες και λογικές της δεκαετίας του ‘60. Φτιάχνουμε γέφυρες και δρόμους. Μοιράζουμε και χρήμα.
Θεσπίζουμε και καμία ρύθμιση, ώστε όσοι μπορούν και αντέχουν, πρωτίστως αν ζουν, να πληρώνουν εσαεί για καμιά δεκαετία. Ίσως σε άλλες περιόδους και περιστάσεις να έλεγε κάποιος, ελαφρά τη καρδία, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όχι όμως σήμερα, όχι πια. Ο συνήγορος του διαβόλου θα έλεγε πάντως, μα καλά, είναι έγκλημα οι όποιες παροχές εξαγγέλλει το όποιο κόμμα ή κυβέρνηση; Και φυσικά όχι. Και μακάρι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, τετραετίας, να υπάρχουν τα δημοσιονομικά περιθώρια και να αντέχει η οικονομία για όλο και περισσότερες. Όμως, με μία προϋπόθεση. Και όχι θεωρητική. Αλλά πρακτική και αντικειμενική. Να πιάσουμε τα πλεονάσματα, να υπάρχει πρώτα το «μαξιλάρι» και μετά να δοθεί.
Όχι να δίνεται στον αέρα. Διότι αν και φέτος επιτευχθεί ο στόχος του πλεονάσματος, ποιος εγγυάται ότι θα πιαστεί το 2022; Πολύ απλά, να μη χτίζουμε στην άμμο παλάτια, για χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Μη ναρκοθετούμε μια προσπάθεια ετών, για μια εκλογική αναμέτρηση. Χρειάζεται σχεδιασμός, πρόγραμμα και στόχοι. Όταν όλοι επιτευχθούν, όταν η οικονομία έχει μπει σε τροχιά σταθερής ανάπτυξης, όταν η ρευστότητα έχει επιστρέψει στην αγορά, όταν οι επενδύσεις είναι εδώ και οι θέσεις εργασίας εξασφαλισμένες, τότε ναι. Τότε οι παροχές είναι επιβεβλημένες. Αλλά μόνο τότε. Βέβαια, μην έχουμε απαιτήσεις. Όπως έλεγε και ο Νικίτα Χρουστσόφ, οι πολιτικοί είναι παντού ίδιοι, υπόσχονται να χτίσουν γέφυρες κι όταν δεν υπάρχουν ποτάμια.
