Από την έντυπη έκδοση
Deutsche Welle
Σε μία νέα πραγματικότητα μπήκε η διεθνής κοινότητα όσον αφορά τις σχέσεις της με το Ιράν. Έπειτα από ένα πακέτο κυρώσεων που έχουν τεθεί σε ισχύ με την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για το πυρηνικό οπλοστάσιο της Τεχεράνης, από την Πέμπτη εξέπνευσε και η ισχύς μιας σειράς εξαιρέσεων για οκτώ χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, όποιος αγοράζει πετρέλαιο από το Ιράν δεν θα μπορεί να διατηρεί επιχειρηματικές σχέσεις με αμερικανικές εταιρείες και θα επιβάλλονται και στα δύο μέρη αυστηρές ποινές.
Οι ΗΠΑ μαζί με τους στενούς τους εταίρους, το Ισραήλ και τη Σ. Αραβία, θεωρούν ότι η Τεχεράνη χρηματοδοτεί τη διεθνή τρομοκρατία με τη Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο, τη Συρία και την Υεμένη. Πιστεύουν επίσης ότι το Ιράν συνεχίζει την ανάπτυξη ατομικών όπλων, κάτι για το οποίο διεθνείς εμπειρογνώμονες εκφράζουν μεγάλες αμφιβολίες. Ποιες είναι οι επιλογές της χώρας; Κατά τον Ιρανό πρόεδρο Χασάν Ρουχανί «μπορούμε να απαντήσουμε με διπλωματία και με πόλεμο». Μια άλλη επιλογή θα ήταν η οριστική αποχώρηση από τη συμφωνία για τα πυρηνικά που δεσμεύει ακόμη την Κίνα, τη Ρωσία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία. Στην έσχατη περίπτωση θα μπορούσε το Ιράν να κλείσει τα Στενά του Ορμούζ, έναν από τους πιο σημαντικούς θαλάσσιους δρόμους για το εμπόριο πετρελαίου. Κάτι τέτοιο θα ήταν σοβαρό χτύπημα για το εμπόριο και θα οδηγούσε με μεγάλη πιθανότητα σε ένοπλη αντιπαράθεση.
Το ρίσκο για τις ΗΠΑ δεν είναι αμελητέο. Εάν η Κίνα, η δεύτερη σε μέγεθος παγκόσμια οικονομία, αντισταθεί και οι ΗΠΑ δεν υποχωρήσουν, τότε οι μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις ενδέχεται να υποστούν κυρώσεις σε περίπτωση για παράδειγμα που η Ουάσιγκτον προχωρήσει στον αποκλεισμό τους από το αμερικανικό δημοσιονομικό σύστημα. Κάτι τέτοιο θα είχε ανυπολόγιστες επιπτώσεις, γιατί οι ΗΠΑ έχουν τεράστιο χρέος με την Κίνα και σε πολλά πολιτικά και οικονομικά ζητήματα εξαρτώνται από τη συνεργασία με το Πεκίνο. Όλα αυτά προβληματίζουν, γιατί θα μπορούσαν να προκαλέσουν αύξηση της τιμής του πετρελαίου λόγω μείωσης των εμπορεύσιμων ποσοτήτων.
Η δέσμευση των ΗΠΑ, της Σ. Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων για άντληση περισσότερων ποσοτήτων δεν λύνει το πρόβλημα. Και η αύξηση της τιμής πετρελαίου πνίγει την οικονομική ανάπτυξη. Εάν, δε, αλλάξουν τα δεδομένα, όπως με τον αποκλεισμό των Στενών του Ορμούζ, τότε η πετρελαϊκή κρίση θα είναι αναπόφευκτη.
