Χρειάστηκαν δεκαετίες έντονων αγώνων για να μπορέσουν οι Ελληνίδες να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου. Για πρώτη φορά ψήφισαν στις 19 Φεβρουαρίου του 1956. Ηταν η απαρχή της εφαρμογής στην πράξη της καθολικής ψηφοφορίας, που είχε κατοχυρωθεί ήδη στο Σύνταγμα του 1864, με την αναγνώριση της ιδιότητας του πολίτη στις γυναίκες. Σχεδόν ένας αιώνας πέρασε μέχρις ότου καταφέρουν οι Ελληνίδες να φτάσουν στην κάλπη, έχοντας κατακτήσει πλήρως το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις βουλευτικές εκλογές του 1956, με την Λίνα Τσαλδάρη της ΕΡΕ και την Βάσω Θανασέκου της Δημοκρατικής Ενωσης να εισέρχονται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τότε επίσης εκλέχθηκε και η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος στην Κέρκυρα,η Μαρία Δεσύλλα.
Πρωτεργάτης στον αγώνα για τη συμμετοχή των γυναικών στα πολιτικά δρώμενα στάθηκε το φεμινιστικό κίνημα. Η Καλλιρόη Παρρέν, εκδότρια του περιοδικού "Εφημερίς των Κυριών", ήταν η πιο σημαντική φωνή έκφρασης αυτών των διεκδικήσεων. Η ισότητα των δυο φύλων και η απαίτηση για τη χορήγηση πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες, οδήγησε στη σύσταση πολλών γυναικείων οργανώσεων, με αποτέλεσμα κατόπιν πιέσεων τους, να φτάσουμε στο προεδρικό διάταγμα της 5ης Φεβρουαρίου του 1930 που αναγνώριζε το δικαίωμα του εκλέγειν για τις Ελληνίδες, αλλά μόνο για τις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές και μόνο για τις εγγράμματες άνω των 30 ετών.
Η πλήρης κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών ψηφίστηκε στις 7 Ιουνίου του 1952, χωρίς όμως τελικά να συμμετέχουν στις εκλογές του Νοεμβρίου, γιατί δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι. Το 1953, σε επαναληπτική εκλογή στη Θεσσαλονίκη, εξελέγη η πρώτη γυναίκα βουλευτής. Ηταν η Ελένη Σκούρα ("Ελληνικός Συναγερμός"), που μαζί με τη Βιργινία Ζάννα (Κόμμα Φιλελευθέρων), υπήρξαν οι δυο πρώτες γυναίκες υποψήφιες για το βουλευτικό αξίωμα.
Το γυναικείο κίνημα πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη του, όταν στο Σύνταγμα του 1975 καθιερώθηκε η αρχή της ισότητας των δυο φύλων. Ο αριθμός των γυναικών βουλευτών αυξήθηκε σημαντικά με την πάροδο των χρόνων και έτσι στη Βουλή του 2004 συμμετέχουν συνολικά 40 γυναίκες. Είναι ο μεγαλύτερος αριθμός μέχρι σήμερα, αλλά αντιστοιχεί μόλις στο 13% του συνόλου των μελών της Βουλής.
