Η βία κατά των γυναικών είναι η έσχατη μορφή ανισότητας και είναι δύσκολο να σκεφτούμε μια πράξη κατά των γυναικών που να είναι πιο καταστρεπτική και διαρκής απ' ό,τι η σεξουαλική βία. Δεν περιορίζεται σε κάποια χώρα ή πολιτισμό, αν και λαμβάνει άλλες διαστάσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες και στις πολεμικές ζώνες. Κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας του 1994 στη Ρουάντα, 500.000 γυναίκες βιάστηκαν και ξυλοκοπήθηκαν, συχνά από άνδρες που ήταν επιβεβαιωμένοι φορείς του ιού HIV (AIDS).
Ο βιασμός ως όπλο πολέμου χρησιμοποιείται για να τρομοκρατεί και να υποσκάπτει το ηθικό των κοινοτήτων, για εκδίκηση απέναντι στους άνδρες μέσω των γυναικών ή απλά επειδή πολλοί από τους δράστες απλά πιστεύουν πως μπορούν να το κάνουν ατιμώρητα.
Αλλη μορφή βίας ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων, που εφαρμόζεται σε πολλές χώρες και έχει σοβαρές και μακροχρόνιες συνέπειες στην υγεία. Παγκόσμια, εκτιμάται πως 100 με 140 εκατομμύρια γυναίκες έχουν υποστεί αυτόν τον ακρωτηριασμό και υπολογίζεται πως 3 εκατομμύρια κορίτσια κάθε χρόνο υπόκεινται κάθε χρόνο σε αυτή την πρακτική.
Θύματα βιασμού στην πρωτεύουσα της Ινδίας
Οι γυναίκες στο Νέο Δελχί, την πρωτεύουσα της Ινδίας, ήταν ανέκαθεν υποχρεωμένες να ανέχονται τη σεξουαλική παρενόχληση σε δημόσιους χώρους.
Πριν από ένα χρόνο μια 35χρονη ελβετίδα διπλωμάτης απήχθη από δύο άνδρες στο πάρκινγκ που βρίσκεται έξω από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ινδίας. Τη γύρισαν στο Δελχί με το δικό της αυτοκίνητο και τη βίασαν επανειλημμένα. Η διπλωμάτης εγκατέλειψε την Ινδία.
Τέλη του 2004 τέσσερα μέλη των προεδρικών σωματοφυλάκων, ενός σώματος που συγκροτείται από επίλεκτους άνδρες του ιππικού, βίασαν μέρα μεσημέρι μια 17χρονη φοιτήτρια στο Νέο Δελχί. Τα περισσότερα από τα θύματα βιασμού, εξαφανίζονται πριν από τη δίκη, έχοντας προηγουμένως εξευτελιστεί ακόμη μια φορά από τους γείτονες και τους εργοδότες τους.
«Γνωρίζουμε περιπτώσεις που αμόρφωτες γυναίκες πήγαν στο αστυνομικό τμήμα για να επισκεφθούν τον κρατούμενο σύζυγό τους και έπεσαν θύματα βιασμού», λέει η Μαλαβίκα Καρλεκάρ, που ερευνά τη βία κατά των γυναικών.
Τα επεισόδια αυτά, καθώς και πολλά άλλα, δείχνουν ότι οι συνθήκες διαβίωσης των γυναικών έχουν επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια στην ινδική πρωτεύουσα. Οι γυναίκες λένε ότι η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη σε πόλεις όπως το Μουμπάι, η Καλκούτα και το Τσενάι, ίσως γιατί οι γυναίκες αντιμετωπίζονται πολύ διαφορετικά στο Βορρά απ' ό,τι στο Νότο. Στο Νότο η ινδουιστική κουλτούρα επιτρέπει ευκολότερη πρόσβαση των γυναικών στους δημόσιους χώρους, ενώ ο Βορράς χαρακτηρίζεται από την κουλτούρα «purdah», αποτέλεσμα αιώνων ισλαμικής κυριαρχίας.
Η διαφορά αυτή είναι εμφανής σε πολλούς τομείς. Στα κρατίδια της βόρειας Ινδίας, η αναλογία των κοριτσιών ως προς τα αγόρια είναι πολύ μικρότερη απ' ό,τι στο Νότο. Στα πιο ανεπτυγμένα κρατίδια του Βορρά, όπως το Πουντζάμπ και η Χαριάνα, η χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας για τον προσδιορισμό του φύλου οδηγεί σε αυξημένες αμβλώσεις θηλυκών εμβρύων.
Η ινδική κυβέρνηση είχε προτείνει ένα ακραίο μέτρο, τη θανατική ποινή για τους βιαστές, αλλά οι ίδιες οι γυναίκες το απέρριψαν. Τι νόημα έχει να θεσπίσεις τη θανατική ποινή όταν δεν καταδικάζεις κανέναν για βιασμό;
K.T.
