Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ελέγχεις την κυβέρνηση, υποβάλλεις τις προτάσεις σου και αν εκτιμηθούν δεόντως, αυξάνονται οι πιθανότητες, όταν γίνουν εκλογές, να σε προτιμήσουν οι πολίτες για να κυβερνήσεις. Έτσι δεν ορίζεται ο ρόλος της αντιπολίτευσης;
Κάπως έτσι, αλλά σε προεκλογική περίοδο είναι δύσκολο σε φάλτσο να μην υποπέσεις. Στην περίπτωση των δημιουργών για παράδειγμα, το ελληνικό πεντάγραμμο ζήτησε να στηριχθεί η πρωτοβουλία μετά την κατάρρευση της ΑΕΠΙ, να μετεξελιχθεί δηλαδή ο υφιστάμενος μεταβατικός ΕΥΕΔ σε έναν φορέα αυτοδιαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων.
Συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδοποιοί στη χαλαρή συνάντηση με μεζέ και κρασί δεν ζήτησαν πρόταση. Γι’ αυτούς μία είναι η μουσική: να μπορούν να ζουν από το έργο τους.
Εδώ και αρκετά χρόνια, το αυτονόητο, η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών δεν εφαρμοζόταν. Και επί ΑΕΠΙ οι επιχειρηματίες πλήρωναν, αλλά τα χρήματα αλλού πήγαιναν. Οι καλλιτέχνες έμειναν στον άσο. Ποιος ήταν υποχρεωμένος από τον νόμο να ελέγχει την ανώνυμη εταιρεία;
Φαεινότερο και από τον ήλιο. Ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι σαφής. «Εγώ ο ίδιος, έχω συναντηθεί κατά καιρούς με τους κ.κ. Παπανδρέου, Σαμαρά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα και μάλιστα αυτή η αδιαφορία μού γέννησε έως και υποψίες. Αντιθέτως, ήταν ακαριαία η αντίδραση του κ. Τσίπρα και οφείλω να πω ότι ήταν και η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι ένας πρωθυπουργός ενδιαφέρθηκε πραγματικά για το θέμα αυτό (χωρίς να βγει στα κανάλια να το διαφημίσει)».
Ο «γαλάζιος» πρώην ευρωβουλευτής χαλάει την επικοινωνιακή γιορτή. Επισημαίνει και άλλες δύο παραφωνίες: εκφράζει τη λύπη του για την ένταξη πλάνων από τη συνάντηση σε προεκλογικό σποτ και ενημερώνει ότι δεν ζητούν κανένα «συμβολικό ποσόν». Δικαιοσύνη ζητούν και τους κόπους τους. Εύλογη αμοιβή.
Εστάλη μια απαντητική επιστολή, έγινε «παρεξήγηση», δόθηκε εξήγηση για τον χαρακτηρισμό «συμβολικό», αλλά ήδη είχε γίνει άτεχνο το σκηνικό.
Πού είναι το κακό; Αυτό κάνουν οι πολιτικοί στις περισσότερες περιπτώσεις. Παίζουν την ίδια μουσική, απλώς πιο δυνατά όταν ομιλούν την προεκλογική. Κυρίως vision -μια φωτογραφία, ένα πλάνο- με μπόλικη ρητορεία καταγγελτική. Αυτή είναι η λογική.
Δημιουργεί πρόσκαιρες εντυπώσεις, αλλά βλάπτει την πολιτική σε δόσεις.
