Από την έντυπη έκδοση
Της Ειρήνης Σακελλάρη
[email protected]
Και στα μικρά πρέπει να στέκεσαι με ευγένεια και χωρίς αλαζονεία, έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος. Μα να προσέχεις καθώς ο καθένας αξίζει τόσο όσο τα πράγματα που τον απασχολούν. Εμείς, λοιπόν, σε αυτήν τη μικρή γωνιά του πλανήτη φαίνεται να έχουμε ως επιλογή τα μικρά και τα ολίγα. Διαβιώνουμε υπερηφάνως με διακριτή αυτή τη ροπή μας. Ορίσαμε το σκάνδαλο ως το εθνικό μας σπορ και τη σκανδαλολογία ως το εθνικό μας έμβλημα.
Και το πράξαμε συνειδητά, χωρίς φόβο και πάθος. Υπηρετούμε δε αυτήν την αρχή πολλά χρόνια τώρα με τρόπο εκφυλιστικό ακόμη και για το ίδιο το σκάνδαλο. Κι αλήθεια είναι πως έχουμε εξαιρετικά ανοιχτά τ’ αφτιά μας και τα μάτια μας στα ελάχιστα της υπόστασής μας και κλειστές ερμητικά όλες μας τις αισθήσεις σε οτιδήποτε αναπτυξιακό σε όλα όσα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον τόπο μας και τη δική μας παρουσία πάνω σε αυτόν. Τον πολιτισμό ή τον έχεις μέσα σου ή περνάει δίπλα σου απαρατήρητος. Να, κάπως έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί η πρώτη επιδερμική αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας της νομενκλατούρας μας στο αδιανόητο γεγονός πως η Παναγία των Παρισίων κάηκε και μαζί της πολλά από τα εναπομείναντα θαύματα του κόσμου μας.
Τι στο καλό; Πες πως ο κάματος της κρίσης μας έχει καταστήσει ανίκανους να φυλάμε Θερμοπύλες. Όχι όμως να μην μπορούμε να διαφυλάξουμε και την Ακρόπολη, να μην μπορούμε να διαφυλάξουμε την ψυχή μας; Μέσα στον Απρίλιο, τι μήνας και αυτός, έφυγαν δύο μεγάλοι γλύπτες που έτυχε να έχουν βρεθεί και ως συμμαθητές στο ίδιο σχολείο: o Αλέκος Κυριακός και η Νάτα Μελά. Μετοίκησαν στις γειτονιές των αγγέλων, κάπου αλλού μακριά από δω. Πού να ,ναι άραγε το φυτώριο εκείνο που θα υποκαταστήσει την παρουσία τους και εάν όχι στην τέχνη, έστω κάπου αλλού; Κι αν τούτη η αναζήτηση δείχνει μάταια, πού να ,ναι το δαιμόνιο εμπορικό πνεύμα της χώρας που τόσες φορές την έσωσε ιστορικά;
O παραγωγικός ιστός έχει καταστεί δέσμιος κάποιων 120 δόσεων, η ναυτιλία πρωτοπορεί εκτός, ο τουρισμός χρωστάει δάνεια «κόκκινα» και η επιστήμη μετοίκησε μαζί με τη νεολαία κάπου αλλού. Ένα μικρό βήμα μάς χωρίζει από την ανάπτυξη, μα μοιάζει να ,ναι πολύ μεγάλη τελικώς διαδρομή. Εμείς, δυστυχώς, κάναμε μια άλλη επιλογή: Να καταδείξουμε πόσο χειρότεροι είναι οι προηγούμενοι και πόσο ανίκανοι οι επόμενοι. Με δηλώσεις του παρελθόντος και μαγιά από τα πιο σκοτεινά πολιτικά υπόγεια κινούμαστε προς τις εκλογές για την Ευρώπη, για την αυτοδιοίκηση και για την επιλογή των εθνικών μας αντιπροσώπων. Και είναι οι πολιτικοί αντανάκλασή μας, ας μη γελιόμαστε. Μας λένε αυτό που θέλουμε να ακούσουμε, αυτό που αντέχουν τ’ αφτιά μας.
