Τα τραυματικά «αργία μήτηρ πάσης κακίας» και «ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω» των παιδικών μας χρόνων ήρθε να εξισορροπήσει ένα βιβλίο για το δικαίωμα στην οκνηρία, για τη γλυκιά απραξία.

Οχι δεν πρόκειται για «Το δικαίωμα στην τεμπελιά» του Πολ Λαφάργκ εν έτει 1880, αλλά για το «Καλημέρα τεμπελιά» της Κορίν Μαϊέρ, (στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη), ένα βιβλίο με περιπαικτική διάθεση, που η κεντρική ιδέα του συνοψίζεται στο εξής: δεν έχει νόημα να καταβάλλει κανείς τη μέγιστη προσπάθεια, όταν εργάζεται σε μια μεγάλη επιχείρηση ως βασικό ή μεσαίο στέλεχος, αφού στο τέλος του μήνα θα εισπράξει τα αναμενόμενα. Η πίστη εγκατέλειψε τους άλλοτε μάχιμους ιππότες του τάγματος της εταιρείας. Για την ώρα, τα μικρά γρανάζια περιμένουν ένα μόνο πράγμα: το μισθό στο τέλος του μήνα. Ομως, τι να κάνουν; Τίποτε άλλο! δηλώνει αυτό το βιβλίο.

«H επιχείρηση δεν αποτελεί πλέον χώρο για επιτυχία. Το κοινωνικό ασανσέρ έχει κολλήσει. H ασφάλεια που προσφέρουν τα πτυχία έχει μειωθεί, οι συντάξεις απειλούνται και οι καριέρες δεν είναι πλέον εξασφαλισμένες».

H συγγραφέας προτείνει ένα πρότυπο εργαζομένου που είναι «yesman», αντιγράφει τους ιεραρχικά ανώτερους για να γίνει αρεστός, αποφεύγει τις συγκρούσεις, γνωρίζει την τέχνη να δείχνει πιο έξυπνος, και έχει μάθει να χρησιμοποιεί την προβολή. H συγγραφέας δεν φιλοσοφεί εκ του ασφαλούς, είναι οικονομολόγος, έχει εργαστεί σε πολυεθνική εταιρεία και η εμπειρία που αποκόμισε είναι ότι πολύ μικρό ποσοστό ανεβαίνει στην ιεραρχία, γι' αυτό υπεραμύνεται της ελάσσονος προσπάθειας, και της αφιέρωσης χρόνου και φαιάς ουσίας σε πιο συναρπαστικές δραστηριότητες. Στα χνάρια των αρχαίων ημών προγόνων που περιφρονούσαν τη δουλειά και δεν γνώριζαν παρά μόνο τις σωματικές ασκήσεις και τα παιχνίδια του νου; ­

Ενα ανάλαφρο ανάγνωσμα, σκόπιμα κυνικό, για θεραπευτική χρήση.

K.T.