Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Πριν από δέκα και δεκαπέντε χρόνια οι ευρωεκλογές ήταν η «βαρετή» κάλπη. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση προχωρούσε, το ευρωπαϊκό Δίκαιο, τα κοινοτικά προγράμματα και κονδύλια γίνονταν αισθητά παντού, αλλά το ποιος θα μας εκπροσωπήσει στο Ευρωκοινοβούλιο ήταν το λιγότερο που μας απασχολούσε.
Αλλά και πριν από πέντε χρόνια για όσους φτάναμε έως το εκλογικό κέντρο η ψήφος ήταν περισσότερο ευκαιρία διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβέρνηση ή στήριξη συγκεκριμένων προσώπων ή κομμάτων και ελάχιστα είχε να κάνει με το ποια Ευρώπη θέλουμε, ποιες ιδέες και πολιτικές πρέπει να προωθηθούν.
Πριν από πέντε χρόνια, όμως, θα θεωρούσαμε ανέκδοτο την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, μάλλον απίθανη την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ανάδειξη των Μαρίν Λεπέν και Ματέο Σαλβίνι σε μεγάλους πρωταγωνιστές της ευρωπαϊκής πολιτικής. Πριν από πέντε χρόνια δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα η προσπάθεια επιρροής της Ρωσίας, η «επέλαση» της Κίνας ή ο ολισθηρός δρόμος της Τουρκίας προς τον αυταρχισμό.
Πριν από πέντε χρόνια η Ευρωζώνη είχε μόλις βγει από την κρίση χρέους, στην Ελλάδα και αλλού βιώναμε τις βαθιές οικονομικές και κοινωνικές πληγές και βλέπαμε την ακροδεξιά να ανεβαίνει. Αλλά δεν μιλούσαμε ακόμη για το «ποιος σκοτώνει» τις Δημοκρατίες και το φιλελεύθερο σύστημα της Δύσης, για τη βαθιά κρίση του καπιταλισμού, για το τέλος της Ευρώπης όπως την ξέρουμε και τη νέα «αταξία» πραγμάτων. Δεν θεωρούσαμε τα πάσης φύσεως τείχη αναγκαίο κακό ή ακόμη και αυτονόητη εξέλιξη.
Πριν από πέντε χρόνια πήγε στην κάλπη μόλις το 43% των Ευρωπαίων ψηφοφόρων. Και αυτή η αδύναμη συμμετοχή ήταν η μεγάλη δύναμη των άκρων.
Αν και αυτό τον Μάιο, στη μητέρα όλων των μαχών, όπως συχνά αποκαλούν τις φετινές εκλογές, το αποτέλεσμα είναι ένα Ευρωκοινοβούλιο όπου ευρωσκεπτικιστικές, ρατσιστικές και μισαλλόδοξες δυνάμεις θα έχουν ισχυρή φωνή και παρουσία, δεν θα μας φταίνε οι πολυμήχανοι Ρώσοι χάκερ, οι παντοδύναμοι αλγόριθμοι και τα πονηρά social media.
Δεν θα μας φταίνε οι προσπάθειες σκοτεινών έξωθεν δυνάμεων να μας διχάσουν. Η ευθύνη θα μοιράζεται στον ίδιο βαθμό στα παραδοσιακά κόμματα, που ξέχασαν να μιλούν για τις αγωνίες και τις ανάγκες των πολλών, και σε εμάς, τους πολίτες, που αδιαφορήσαμε ή είπαμε «όλοι το ίδιο είναι».
