«Παρ' όλον ότι ένα ποίημα γεννιέται όταν δεν μένει τίποτ' άλλο να γίνει, παρ' όλον ότι ένα ποίημα είναι μια τελευταία προσπάθεια να μπει κάποια τάξη όταν δεν μπορεί κανείς να υποφέρει άλλο την αταξία,

παρ' όλον ότι χρειαζόμαστε τους ποιητές πιο πολύ όταν χρειαζόμαστε επίσης πιο πολύ την ελευθερία, την βιταμίνη C, τις επικοινωνίες, τους νόμους και την θεραπεία της υπέρτασης,

παρ' όλον ότι το να 'σαι καλλιτέχνης σημαίνει αποτυχία και τέχνη σημαίνει αφοσίωση στην αποτυχία, όπως λέει ο Σάμουελ Μπέκετ,

ένα ποίημα δεν είναι από τα τελευταία αλλά απ' τα πρώτα πράγματα του ανθρώπου». (Μιροσλάβ Χόλουμπ) Ισως γιατί «έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα». (Γ. Σεφέρης)

«Η ποίηση είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά... Γιατί η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι ίδια με την πρώτη, αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο ήλιος και ο Αδης αγγίζονται... Η ποίηση μάς ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τόν βρήκαμε...». (Οδυσσέας Ελύτης, Ανοιχτά Χαρτιά)

«Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση, και δη στους καιρούς της ανέχειας, είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ' όλ' αυτά βρίσκεται στα χέρια μας». (Οδυσσέας Ελύτης. Απόσπασμα από το λόγο του στην Ακαδημία τής Στοκχόλμης, το 1979)

* Στη φωτογραφία ο πίνακας «Η έμπνευση του ποιητή» (λάδι σε καμβά) του Nicolas Poussin, στο Μουσείο του Λούβρου