Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στην πολιτική ζωή, η επιπολαιότητα ή η βλακεία είναι χειρότερη από την κακή πρόθεση. Κάτι παραπάνω ήξερε ο Ταλεϋράνδος, που συμπύκνωσε σε μια φράση-κλασικό παράδειγμα παραδοξολογίας όλη την ουσία. «Μεγαλειότατε, αυτό που έγινε δεν είναι έγκλημα, είναι κάτι χειρότερο, είναι λάθος!». Η φράση αποδίδεται στον υπουργό Εξωτερικών του Ναπολέοντα, όταν ο τελευταίος πληροφορήθηκε τη δολοφονία ευγενών, αντιπάλων του καθεστώτος.
Τα λάθη στην πολιτική είναι κάτι παραπάνω από εγκλήματα, γιατί οι επιπτώσεις τους εκτείνονται σε πολλά και διαφορετικά πεδία και επίπεδα της κοινωνίας.
Αν ζητήσουν συγγνώμη, όμως; Αν αναγνωρίσουν το λάθος τους και νιώσουν την ανάγκη να απολογηθούν;
Ως «λανθασμένη» χαρακτήρισε τη δήλωσή του ότι «δεν θυμάται να πέθανε κανείς από μολότοφ» ο βουλευτής, μετά τις έντονες αντιδράσεις που προκλήθηκαν και υποψήφια ευρωβουλευτής χαρακτήρισε «γλωσσικό ατόπημα» παλαιότερη ανάρτησή της στο Twitter για τα θύματα της «17Ν», για το οποίο τονίζει πως από τότε είχε ζητήσει δημόσια συγγνώμη.
Συγγνώμη για τις δηλώσεις του σχετικά με τον Μπενίτο Μουσολίνι, μετά τη θύελλα αντιδράσεων που ξεσήκωσαν, ζήτησε και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Η συγγνώμη, όπως θα ‘λεγε και ο παππούς στην «Πολίτικη Κουζίνα», έχει μέσα της τη λέξη γνώμη. Οι γνώμες, όμως, δεν είναι ατοπήματα. Τότε, γιατί ζητούν συγγνώμη και τι συγγνώμη είν’ αυτή; Εύκολη, άκοπη, απ’ αυτές που δεν εννοούμε και σαν από υποχρέωση συλλαβίζουμε, τυπική, σαν να θέλουμε να ξεφορτωθούμε κάποιον ή κάποιους και να προχωρήσουμε στην πολιτική;
Στοιχειώδης, ειλικρινής, γιατί κάτι ξέχασαν, κάτι άλλο είχαν στο μυαλό τους, ήταν λάθος οι λέξεις που επέλεξαν, ήταν στιγμιαίο λάθος, συμμετείχαν σε συζήτηση με πάθος;
Μήπως δεν ζητούν συγγνώμη για τη γνώμη, αλλά επειδή κάποιες απόψεις καλόν είναι να μη δημοσιοποιούνται; Δύο μήνες πριν από τις κάλπες, δεν υποτιμάς πελάτες. Συγγνώμη, λάθος, πλάτες.
