Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]

«…Ταράζονται και πνίγονται και ψάχνουν ν' ανασάνουν, μα κάποια στιγμή αναδύονται αθώοι καθαροί και αναβαπτισμένοι…» αναφέρει η Αρκαδία Ψάλτη μιλώντας μας για τους ήρωες της νουβέλας του Γιάννη Μακριδάκη, «Η πρώτη φλέβα» (εκδόσεις Εστία), που διασκευάζει και σκηνοθετεί.

Η ίδια, επίσης, πρωταγωνιστεί στην ομώνυμη παράσταση, που ανεβαίνει σε χώρους όπου θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και ακουστεί όσα διαδραματίζονται.

«Ήταν χειμώνας του 2016, όταν μου τηλεφώνησε ο Γιάννης Μακριδάκης και μου είπε ''το τελείωσα έλα να στο διαβάσω''. Μετά από μια ωραία βόλτα στο χωριό και ένα τραπέζωμα με φίλους δίπλα στο τζάκι, στη φωτιά, άρχισε η ανάγνωση. Κάποια στιγμή με πιάσανε τα κλάματα, μα δεν κατάλαβα γιατί. Κάτι χτιζόταν μέσα μου, ασυνείδητα, και κάτι γκρεμιζόταν, και ανάβλυσαν τα δάκρυα από μέσα μου».

«Ο ναυτικός, ταξίδια ζηλευτά. Εμείς ιδιαίτερα στα νησιά, ακούγαμε ιστορίες σε τραπέζια και γιορτές συχνά. Αμερική, Βραζιλία, Ιαπωνία, Κίνα, μέρη εξωτικά γεμάτα μυστήριο στ’ αυτιά όλων μας, μικρών μεγάλων. Μα στη ζωή των ναυτικών, η συνθήκη αυτή είναι πιο γοητευτική απ' όσο τα λιμάνια. Η ζωή μέσα στη θάλασσα, μες στο καράβι. Στο τίποτα, στα κύματα. Μονάχος, μακριά απ' όλους τους δικούς σου, σε κοινωνία ανδρών, μακριά από εικόνες οικείες του τόπου σου, μακριά από τη γλώσσα που έχεις μάθει να μιλάς. Μια μετανάστευση, χωρίς καινούργια πατρίδα. Να κοιμάσαι, να ξυπνάς με ανθρώπους άγνωστους κι από άλλες χώρες, να ζεις μπουνάτσες, τρικυμίες, να έχεις δει όλα τα πρόσωπα του ουρανού και της θάλασσας, κι αυτά να γράφουν μέσα σου, να ψήνουν τη μορφή και την ψυχή σου.

 Η πόρνη. Καμιά ιστορία δεν είχα ακούσει. Μόνο ταινίες, η ''Λόλα'', τα ''Κόκκινα φανάρια''. Ταξίδια όμως κι αυτή, πήγαινε έλα σε βυθούς, αυτούς της ψυχής. Στους οίκους ανοχής. Εκεί που όλα είναι επιτρεπτά ή σχεδόν όλα, περισσότερα τουλάχιστον  απ' όσα στην κοινωνία έξω. Μια άλλη μετανάστευση αυτή, εσωτερική, σε μέρη της φωτιάς ή παγωμένα.

Στην νουβέλα, ο ναυτικός και η πόρνη, ο Γιώργος και η Λόλα, μονολογούνε εναλλάξ, δεν συναντιούνται πουθενά κι ο συγγραφέας μόνο κάτι αποκαλύπτει μυθιστορηματικά.  Αυτό που αποκαλύπτει ήταν κι αυτό που με έκανε να θέλω να τους δω αυτούς να συναντιούνται επί σκηνής. Μάλλον όχι ακριβώς επί σκηνής, μια και η παράσταση στήθηκε για να παίζεται σε χώρους εξωθεατρικούς».

«Έχει παιχτεί, ως τώρα, στο Hotel Lux στην Τρούμπα  -τόπο που έχει στιγματίσει και τους δυο τους, απ’ όσο φαίνεται στις αφηγήσεις τους. Έχει παιχτεί στον πεζόδρομο που στεγάζονται οι οίκοι ανοχής στη Χίο, στο μπαρ ''νυχτοπούλι''. Έχει παιχτεί σε ταβερνεία λαϊκά σε Κερατσίνι, Δραπετσώνα, Αιγάλεω. Σε όλα τα μέρη που θα μπορούσαν αυτοί οι δύο πραγματικά να βρεθούν και να μιλήσουν στη ζωή τους. Να ερμηνεύσουν και να ερμηνευθούν μέσα από τα μάτια του άλλου».

«Μέσα στην ίδια μυστηριακή διαδικασία που ούτε ο ίδιος ο Χάρος δεν μπόρεσε να της αντισταθεί στην “Ερωφίλη'' του Χορτάτση. ''Μ’ ὅλον ἐτοῦτο πεθυμῶ γιὰ πλιὰ θαράπεψή μου, ποιός εἶμαι νὰ σᾶς δηγηθῶ καὶ ποιά ’ναι ἡ μπόρεσή μου'' . Η ανάγκη μας να μιλήσουμε, να θυμηθούμε, να ζήσουμε ξανά την ιστορία μας, να την καταλάβουμε, να κλείσουμε κεφάλαιά της, όχι να τα κουκουλώσουμε κι αυτά να βγαίνουν από κει που δεν τα περιμένεις και να ορίζουν τη ζωή. Αυτοί οι δύο, μέσα στο αλισβερίσι της ρουτίνας που αρχίζουν, κουβέντα στην κουβέντα, σπρώχνει ο ένας τον άλλον στον βυθό, μες στα θολά νερά της μνήμης. Ταράζονται και πνίγονται και ψάχνουν ν' ανασάνουν, μα κάποια στιγμή αναδύονται αθώοι καθαροί και αναβαπτισμένοι. Ωραία διαδρομή. Ωραίο ταξίδι».