Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Μέσα στο ζοφερό πολιτικό τοπίο που διαμόρφωσε στα χρόνια της κρίσης η ανάδειξη των χειρότερων όψεων του κομματικού ανταγωνισμού, είναι εύλογο να υποκύπτει κανείς στη διαβρωτική σαγήνη της ισοπεδωτικής κριτικής. Από την άλλη, όμως, οφείλουμε να είμαστε πάντοτε έτοιμοι για να στηρίξουμε τις αναζωογονητικές δυνάμεις, όπου αυτές εμφανίζονται. Ο λόγος για τον Δήμο Αθηναίων, όπου δύο νέα πρόσωπα, ο Κώστας Μπακογιάννης και ο Νάσος Ηλιόπουλος, διεκδικούν τη δημαρχία στη βάση ουσιαστικής πολιτικής ατζέντας.
Ο ένας είναι ήδη το φαβορί, αν και μόλις 40 ετών, έχοντας ως εχέγγυο δύο γόνιμες θητείες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Την ώρα που οι περισσότεροι στο κόμμα του δαιμονολογούν κατά της Αριστεράς, εκείνος δεν διστάζει να συνομιλεί με όλους, να επιδιώκει συνεργασίες, να μιλά ακόμη και για «συμμετοχικό προϋπολογισμό» και για αλλαγές «από τα κάτω».
Ο δεύτερος, ακόμη νεότερος, έχει ήδη προνόμιο να συγκαταλέγεται στο σπάνιο κλαμπ των πολιτικών που αναμόρφωσαν δημόσιο οργανισμό (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) με απτά αποτελέσματα για την καθημερινότητα του πολίτη. Με ύφος και ρητορική που απέχει από το συριζαϊκό «χάιδεμα» κάθε ψηφοφόρου, παίρνει, για παράδειγμα, το ρίσκο να προειδοποιήσει για τις αντικοινωνικές επιπτώσεις των βραχυχρόνιων μισθώσεων ακινήτων.
Όχι πως δεν υπάρχουν και τα αρνητικά. Ο ένας κατηγορείται ως εκπρόσωπος «οικογενειακής αριστοκρατίας», ο άλλος εγκαλείται ως προϊόν «κομματικού σωλήνα». Αμφότεροι, όμως, δείχνουν διάθεση να θρυμματίσουν αυτά τα καλούπια και μέχρι στιγμής αποφεύγουν τον αυτοκαταστροφικό ανταγωνισμό προς τα κάτω που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα. Με τον τρόπο του βοηθάει σε αυτό και ένας ακόμη υποψήφιος για τον Δήμο της Αθήνας, ο Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος πολιτεύεται με αυτοπεποίθηση, πλήρως απαλλαγμένος από τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ.
Ο γράφων δεν έχει, βέβαια, την ψευδαίσθηση ότι η ειδυλλιακή αυτή εικόνα θα κρατήσει μέχρι τις κάλπες. Αν διατηρηθεί, όμως, έστω και μια ακτίνα από αυτό το φως, ίσως να πάρει λίγο οξυγόνο και η κεντρική πολιτική σκηνή, που το έχει σήμερα τόσο ανάγκη.
