Από την έντυπη έκδοση
Tου Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Για μια εποχή όπου «κανείς δεν διαβάζει» και όλα/όλοι κρίνονται -υποτίθεται- στις εντυπώσεις, τα επόμενα λίγα εικοσιτετράωρα θα έχουν πολύ υλικό προς ανάγνωση. Δύο εκθέσεις στα πλαίσια της μεταΜνημονιακής παρακολούθησης της ελληνικής οικονομίας - μία από την Ευρ. Επιτροπή, μία από τη μεταΤρόικα- θα «σταθούν» δίπλα σε εκείνην της Moody’s. Όμως ανάγνωση, διαφορετική βέβαια/πιο τεχνική, θα χρειαστεί και για το τελικό-τελικό κείμενο του νόμου που προχωρεί για αντικατάσταση του νόμου Κατσέλη-Σταθάκη, δηλαδή για την εναπομένουσα προστασία της πρώτης κατοικίας (Αντιθέτως, δεν θα υπάρξει κείμενο αλλά σειρά διαρροών για το πού/πώς θα καταλήξει η ομάδα εργασίας που συγκροτήθηκε με συμφωνία Τσακαλώτου-Στουρνάρα, να μελετήσει και συγκεράσει τις δύο εκδοχές διεξόδου από τα «άλλα» κόκκινα δάνεια - του ΤΧΣ και της ΤτΕ, ΑPS και SPV για όσους λατρεύουν τα ακρωνύμια).
Όσο για το άλλο μεγάλο μέτωπο που έχει ανοίξει εδώ και καιρό -εκείνο των «120 δόσεων» (με αιχμή μάλιστα τις οφειλές προς ΕΦΚΑ)-, μέτωπο που συμπληρώνεται βέβαια με την προσδοκία κουρέματος προσαυξήσεων και προστίμων, αυτό συνεχώς φεύγει πίσω στον χρόνο. Οπότε εδώ η ανάγνωση αφορά κι αυτή περισσότερο τις κυλιόμενες διαρροές... Όλα αυτά τα κείμενα θα διαβαστούν με βάση την προκατάληψη του καθενός. Αυτό, πλέον, έχει κυριαρχήσει σ’ εκείνο που θεωρείται στην εποχή μας δημόσια συζήτηση! Θεωρούμε όμως ότι σκόπιμο είναι να καταγράψει κανείς τουλάχιστον μερικές προκαταρκτικές προσλαμβάνουσες.
Πρώτη και μάλλον πιο σημαντική: στη φάση όπου βρισκόμαστε η βασική λογική είναι/θα είναι η μετάθεση του προβλήματος. «Μια ακόμη μετάθεση», θα πει κανείς - όμως ετούτη τη φορά η επιλογή γίνεται ταυτόχρονα από την ελληνική και από την ευρωπαϊκή πλευρά (Οι οίκοι αξιολόγησης απλώς παρακολουθούν, θα δούμε τώρα τη Moody’s. «Οι αγορές», με την απόδοση του 10ετούς εγκατεστημένη μετά το τέλος του Ιανουαρίου κάτω του 4% , ήδη κάτω του 3,8%, ενώ η πρόσφατη έκδοση έγινε με 3,5%, του δε 5ετούς γύρω στο 3%, παρακολουθούν τους οίκους αξιολόγησης να… παρακολουθούν). Το πρόσθετο πέρασμα από την Αθήνα του γνώριμού μας επιτρόπου Πιερ Μοσκοβισί -αρμόδιος για τις Οικονομικές και Δημοσιονομικές Υποθέσεις/EcoFin, δηλαδή ο «συντάκτης» της μιας από τις εκθέσεις που προαναφέραμε- θα αναδείξει, στοιχηματίζουμε, αυτήν τη διάσταση.
Με έμφαση και στην ανάγκη τήρησης των συμφωνημένων στα δημοσιονομικά (εδώ η ανακίνηση θέματος πρωτογενούς πλεονάσματος κάτω τους 3,5%, μετά και την ανταλλαγή tweets Μητσοτάκη - Τσακαλώτου έχει ταρακουνήσει κάπως τα πράγματα...), αλλά και στο ζήτημα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων (που όλοι γνωρίζουν και συνειδητοποιούν ότι «πάνε πίσω», αλλά συνεχώς επανέρχονται στο προσκήνιο για να σπρωχθούν πάλι πίσω). Ένας άλλος γνώριμος της Ελλάδας από παλιά, ο Χοακίν Αλμούνια, που τον είχαμε να μας παρακολουθεί αμίλητος στις φάσεις του εκτροχιασμού (έφυγε από την Επιτροπή το 2009) απ’ εκεί που σήμερα δραστηριοποιείται ο κ. Μοσκοβισί, έχει τώρα για λογαριασμό του ESM τον ρόλο «ανεξάρτητου υψηλού επιπέδου εκτιμητή της πορείας των προγραμμάτων προσαρμογής της Ελλάδας».
Στο (εύλογο) ερώτημα γιατί ο κ. Αλμούνια θα καταλάβει καλύτερα τώρα την Ελλάδα απ’ ό,τι την προηγούμενη φορά, η απάντηση είναι ότι... επελέγη από το Eurogroup/Σεντένο και τον ESM/Ρέγκλινγκ. Άρα, αποτελεί σωστή επιλογή! Επιστροφή όμως στη διάσταση της χρονικής μετάθεσης, της αναβολής. Βολεύει όλους. Ακριβέστερα: τη χρειάζονται όλοι! Οι Ευρωπαίοι «εταίροι» δεν έχουν απλώς τις ευρωεκλογές μπροστά τους (άντε τώρα να ανοίγεις θέμα Ελλάδας…), έχουν και τα εσωτερικά τους που μόλις δουν «ελληνικό ζήτημα» αναφλέγονται: Γερμανία με τη σκιά Σόιμπλε και τους Σοσιαλδημοκράτες να ξεκόβουν σιγά-σιγά από την κυβέρνηση Συνασπισμού, Γαλλία με τα «Κίτρινα Γιλέκα» της, Ιταλία να μη θέλει «να γίνει Ελλάδα».
Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα ήθελε να της φύγει η ευαίσθητη ισορροπία που πέτυχε. Η αξιωματική αντιπολίτευση γιατί ξέρει τι θα φορτωθεί άμα της λάχει η ευθύνη - είναι τόσο πιο ευχάριστο να υπόσχεσαι (σε χαμηλούς τόνους…) επαναδιαπραγμάτευση πλεονασμάτων και χαλάρωση. Γι’ αυτό και η χρονική μετάθεση δεν θα γίνει/δεν γίνεται μόνον ευθέως -όπως π.χ. με τον νόμο Κατσέλη-Σταθάκη που λήγει αύριο η ισχύς του, αλλά τι την έχουμε την αναδρομικότητα; Γίνεται και με τους ίδιους τους ψηφιζόμενους μηχανισμούς: για μια χρονιά θα ισχύσει το νέο σύστημα ρύθμισης μέσω της «πλατφόρμας Κουρμούση» - η οποία άλλωστε δεν θα δίνει «λύση», θα δρομολογεί απλώς την εφαρμογή ενός αλγόριθμου. Δείτε σε μικροσκόπιο και τους όρους και προϋποθέσεις διαβάζοντας, όπως και για τις «120 δόσεις». Και θα διαπιστώσετε ότι όλα σπρώχνονται γι’ αργότερα.
