Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στα μέσα του 2000 ο κατοχικός στρατός προέλασε και κατέλαβε ένα κομμάτι γης εντός της νεκρής ζώνης από τον οικισμό της Δερύνειας, Στροβίλια, της επαρχίας Αμμοχώστου. Διαβήματα στα Ηνωμένα Έθνη, καταγγελίες και τα γνωστά, ενόσω η ένταση και το πρόβλημα ήταν νωπά.
Ο «Φιλελεύθερος» στις 30 Αυγούστου 2000 υπό τον τίτλο «Μας καίνε για τα Στροβίλια» γράφει ότι Λονδίνο και Ουάσιγκτον ανακόπτουν κάθε προσπάθεια συζήτησης του θέματος στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ώστε να μην προκαλέσουν την αντίδραση του κατοχικού ηγέτη, ενώ ο Ντενκτάς προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι τα Στροβίλια έχουν ενσωματωθεί στο ψευδοκράτος.
Τα Στροβίλια των 12 οικογενειών Ελληνοκυπρίων τα θυμόμαστε κάθε φορά που συμβαίνει κάτι. Το 2000, το 2003, και τον Φεβρουάριο του 2019.
Η ΟΥΝΦΙΚΥΠ επιβεβαιώνει ότι «γνωρίζει για την ένταση και μέλη της βρίσκονται σε επαφή και με τις δυο πλευρές». Η Λευκωσία παραδέχεται ότι «μέχρι στιγμής δεν μπορεί να αποτιμηθεί συνολικά η κατάσταση, γι’ αυτό και δεν προβαίνει σε κάποια ανακοίνωση» για τον εγκλωβισμό τριών σπιτιών Ελληνοκυπρίων με βαρέλια, κάγκελα και αλυσίδες. Τονίζει, πάντως, ότι αντιμετωπίζει τη νέα επέκταση των θέσεων του κατοχικού στρατού επί του εδάφους σε συνεννόηση με τα Ηνωμένα Έθνη.
Ανακοινωθέν από τη βρετανική Ύπατη Αρμοστεία παρουσιάζει εντελώς διαφορετικά την κατάσταση: «Ένα εμπόδιο μετακινήθηκε από τις ανατολικές κυρίαρχες βάσεις ως ένα προσωρινό μέτρο κατά του λαθρεμπορίου και της αποφυγής τελωνειακών ελέγχων».
Δεν είναι ένα, αλλά πολλά τα εμπόδια που στοχεύουν στη δημιουργία κλίματος, λίγο πριν από τη συνάντηση του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη στις 26 Φεβρουαρίου.
Δεν είναι ένα, αλλά πολλά τα επεισόδια, οι αλαζονικές εξαγγελίες, οι προειδοποιήσεις για γεωτρήσεις και οι τουρκικές απαιτήσεις.
Δεν είναι ένα, αλλά κάμποσα, «μικρά» και ενδιάμεσα, που δεν αποπληρώνουν άμεσα, μα εγγράφονται στο μεσοδιάστημα. Δύο ενεργειών, που εμπλουτίζουν τους τρόπους προώθησης της παρενόχλησης. Η «ωραία καβγατζού» δεν ησυχάζει. Ίσως, γιατί η περιοχή αλλάζει.
