Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πίσω στο 2015. Μάλλον είναι σύμπτωση. Την ίδια ημέρα βγαίνουν στον αέρα ένα εκτενές ντοκιμαντέρ του BBC για το πώς η Ελλάδα απέφυγε το Grexit και ένα δημοσίευμα των FT, που επικαλείται αναφορά της Διεθνούς Διαφάνειας, για έλλειψη νομικής βάσης και θολές διεργασίες του Eurogroup. «Οι υπουργοί Οικονομικών έχουν συνηθίσει να διαπραγματεύονται πίσω από κλειστές πόρτες. Ο στενότερος δημοκρατικός έλεγχος θα κάνει τη ζωή τους πιο δύσκολη».
Τα ‘χει αυτά η δημοκρατία, ξεβολεύει, δεν είναι αστεία. Ωστόσο, δεν εκπλήσσει η κυνική ομολογία για την πολύ ωραία ιδέα της λογοδοσίας, που θα μείνει... ιδέα. Ενοχλεί η υποκρισία. «Κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους ήταν το όργανο με τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα και η σχετική μυστικότητά του (δεν δημοσιεύονται πρακτικά των συναντήσεων) σύντομα κατέστη θεσμικό πλεονέκτημα, επιτρέποντας στους υπουργούς να κλείνουν συμφωνίες υπό την πίεση των επενδυτών, αλλά μακριά από τα βλέμματα των ψηφοφόρων».
Η αδιαφάνεια δηλαδή ήταν ουσιαστικό γνώρισμα, δεν ήταν άλλο ένα σφάλμα στη δομή του ευρώ. Ό,τι έγινε, έγινε, ας το πάρει ο Ρήνος;
Υπό την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της αμιγώς πολιτικής διεργασίας που διαδραματίστηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και στους δανειστές το επτάμηνο του 2015, η ανάδειξη νομικών παραμέτρων ίσως να μην ήταν και πρωτεύουσας σημασίας ζήτημα. Ιδίως από τη στιγμή που το γήπεδο ήταν γνωστό. Από το 1998. Εκτός Συνθηκών έως το 2009, αλλά και μετά εκτός ευρω-θεσμών. Ανεπίσημο στην ενωσιακή έννομη τάξη.
Άρα, μήπως γι’ αυτό το μόνο περιβάλλον εντός του οποίου θα ήταν ποτέ δυνατόν να εξυφαίνεται ανεμπόδιστα πολιτική πράξη και χωρίς νομικούς φραγμούς;
Πολίτης του οποίου τα δικαιώματα έχουν πληγεί από μια απόφαση του Eurogroup δεν μπορεί να την προσβάλει, καθώς δεν παράχθηκε δίκαιο, ούτε πρόκειται για πράξη οργάνου της Ε.Ε. Ρωτήστε και το Δικαστήριο της Ε.Ε. για τον ρόλο αυτού του «eminence grise».
