Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Οι βουλευτές εκφράζουν το έθνος, όχι το κόμμα, και δεν πρέπει να υπακούουν σε καμία κομματική πειθαρχία, αρχηγικό πειθαναγκασμό ή οποιουδήποτε άλλου είδους ποδηγέτηση, πέραν της ελεύθερης βούλησής τους. Επομένως, δεν πρέπει να ψηφίζουν ούτε καθ’ υπόδειξη των ψηφοφόρων ή μήπως όχι;
Οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να κατέχουν ό,τι συνθέτει κάθε φορά το δίλημμα της κάλπης. Ακριβώς, όμως, επειδή δεν είναι δυνατόν να έχουν για πληθώρα θεμάτων την τεχνοκρατική/επιστημονική επάρκεια που απαιτείται -ο άνθρωπος της Αναγέννησης χάθηκε στη γέννηση- ώστε να αξιολογήσουν τα δεδομένα, η Βουλή τούς παρέχει τη δυνατότητα να απασχολούν συμβούλους. Έτσι, μετά τις αποσαφηνίσεις, αρχίζουν οι σταθμίσεις. Αυτές είναι οι προκλήσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και όποιος δεν αντέχει, διεξόδους έχει.
Το βουλευτιλίκι δεν είναι τσάι και συμπάθεια. Έχει και άχαρο καθήκον. Και άλλοθι δεν μπορούν να αναζητήσουν ούτε μέσα στη Βουλή, ούτε απέξω.
Στο κεφάλαιο για τα «Καθήκοντα και τα δικαιώματα των βουλευτών», το Σύνταγμα προβλέπει στο άρθρο 51 παράγραφος 2 ότι «οι βουλευτές εκφράζουν το Έθνος». Προβλέπει επίσης στο άρθρο 60 παράγραφος 1 ότι «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Ε, καλά. Απεριόριστο δεν έχουν και «κατά συνείδηση» ψηφίζουν όταν οι αρχηγοί το επιτρέπουν. Το λες και δοτή ελευθερία, όταν το κόμμα δεν έχει ή δεν θέλει να έχει γραμμή, προφανώς γιατί έτσι το συμφέρει, οπότε τα μέλη της κοινοβουλευτικής του ομάδας μπορούν να αποφασίσουν μόνα τους και να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης της ψήφου τους.
Σχηματικά, συνείδηση αυθεντική είναι κάτι σαν την Κυριακή. Κάτι ξεχωριστό από της καθημερινότητας το τυπικό. Λογικό, αφού «εάν θέλετε να πετύχετε στην πολιτική, μη δίνετε ελευθερία στη συνείδησή σας». Δίνετε αδιαμαρτύρητα τη συναίνεσή σας, θα μπορούσε να συμπληρώσει ο Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ, πρωθυπουργός (1916-1922) της Μεγάλης Βρετανίας.
