Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Με την επισημοποίηση της διάλυσης του κυβερνητικού συνασπισμού, της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξαρτήτων Ελλήνων, χθες το πρωί, ένα πολιτικό παράδοξο έλαβε τέλος. Η συνύπαρξη στην ίδια κυβέρνηση ενός κόμματος της Αριστεράς -αν υποτεθεί ότι ο κραυγαλέος, κυνικός λαϊκισμός και ο άφρων τυχοδιωκτισμός αποτελούν μέρος της αριστερής ταυτότητας- με ένα κόμμα της πλέον συντηρητικής εκδοχής της Δεξιάς, με έντονα εθνικιστικά χαρακτηριστικά, αποτέλεσε μοναδικό φαινόμενο όχι μόνο στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, αλλά πανευρωπαϊκά.
Η άνεση με την οποίαν αυτά τα δύο κόμματα υπερέβησαν τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές -τις οποίες κατά τ’ άλλα συχνά υπενθύμιζαν, για να αυτοθαυμάζονται οι ηγεσίες τους ως υπηρέτες του εθνικού συμφέροντος- δεν είναι παρά το ίζημα της πολιτικής κρίσης στην οποίαν έχει βυθισθεί η χώρα, τουλάχιστον από το 2007.
Η ανάδειξη ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ σε ρόλο πρωταγωνιστικό της πολιτικής ζωής δεν θα ήταν νοητή, δίχως την επικράτηση του ανορθολογισμού και την αποτύπωσή του ως κυρίαρχου χαρακτηριστικού σε ένα εκτεταμένο τμήμα του πολιτικού σώματος, καθώς και τη διαστροφή του πολιτικού του κριτηρίου από τις άναρθρες κραυγές στις πλατείες του... αντιμνημονιακού αγώνα. Αφού επί τέσσερα χρόνια η συνύπαρξη αυτή στους κυβερνητικούς θώκους δοκίμασε τις αντοχές του πολιτικού συστήματος, φθάνοντάς το έως τα όρια της εξάντλησής του... Αφού ο νέος εξουσιαστικός λόγος παρ’ ολίγον να κάψει τα εγκεφαλικά κύτταρα των αποδεκτών του... Αφού υιοθετήθηκαν κι εφαρμόσθηκαν σε όλο το εύρος και το πλάτος τους οι καταδικασμένες πρακτικές των παλαιών κομμάτων εξουσίας, αναξιοκρατία, πελατειασμός, απόπειρες ελέγχου θεσμικών πυλώνων της συντεταγμένης Πολιτείας...
Το πολιτικό παράδοξο προσέκρουσε στις αντινομίες της συγκρότησής του και φυσιολογικά υποκύπτει στις αντιφάσεις του, οι οποίες δεν μπορούν πλέον να αποκρυβούν και να διασκεδασθούν. Η διάλυση αυτού του ιδιότυπου κυβερνητικού σχήματος δεν σημαίνει και τη λύση του πολιτικού προβλήματος της χώρας. Πολύ περισσότερο που συνοδεύεται από «φαινόμενα θεσμικής σήψης και έκπτωσης», όπως αξιολόγησε χθες ο Ευάγγελος Βενιζέλος, και υπό το φως όσων προπαρασκευάζονται στο παρασκήνιο, προκειμένου να σταθεί στο Κοινοβούλιο, αποσπώντας ψήφο εμπιστοσύνης, μια μονοκομματική κυβέρνηση.
Η χώρα αντιμετωπίζει μείζονα προβλήματα, στο εσωτερικό της και στο διεθνές περιβάλλον, και καμία κυβέρνηση, η οποία θα στηρίζεται στο συγκυριακό κι ετερόκλητο άθροισμα μεμονωμένων βουλευτών, μπορεί να θεραπεύσει. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι συνταγματικό, αν δηλαδή βρεθούν οι 151 που θα παρέχουν εμπιστοσύνη, αλλά βαθιά πολιτικό. Στις Δημοκρατίες, τα πολιτικά προβλήματα ανάλογης φύσης, με έναν τρόπο λύνονται. Με εκλογές.
