Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
«Όταν βρίσκεσαι στη θέση του πρωθυπουργού, είσαι υποχρεωμένος να εκπροσωπείς όλους τους πολίτες της χώρας, όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Η θέση αυτή σε γεμίζει ευθύνη, προκειμένου να βρεις την καλύτερη δυνατή λύση προς όφελος όλων όσων εκπροσωπείς. Είσαι υποχρεωμένος όταν έχεις αυτήν τη βαριά ευθύνη, εκτός από το να διεκδικείς το δίκιο σου, να βρίσκεις και τον δρόμο τον ρεαλιστικό, ώστε η συνισταμένη να είναι επωφελής για όλους όσους εκπροσωπείς».
Τάδε έφη Αλέξης Τσίπρας, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου που υποδείκνυε ότι πάλαι ποτέ, επί διακυβέρνησης Σαμαρά, υποστήριζε της διαδηλώσεις κατά της επίσκεψης Μέρκελ στην Αθήνα.
Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, όταν βρίσκεσαι στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης νομιμοποιείσαι να κάνεις ακριβώς το αντίθετο.
Να διατυπώνεις θέσεις που δεν αφορούν «όλους τους πολίτες της χώρας, όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες».
Να μην βρίσκεις «την καλύτερη δυνατή λύση προς όφελος όλων» όσων θα κληθείς να εκπροσωπήσεις.
Να μη δείχνεις «τον δρόμο τον ρεαλιστικό», ώστε «η συνισταμένη να είναι επωφελής» για το σύνολο της κοινωνίας.
Κοινώς, μόνο όταν είσαι πρωθυπουργός οφείλεις να είσαι ρεαλιστής. Όσο είσαι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρκεί να είσαι λαϊκιστής.
Οι ακροβατικοί ελιγμοί του Αλέξη Τσίπρα συνιστούν το πιο θεαματικό παράδειγμα αναντιστοιχίας, λόγων και πράξεων, στη μεταπολιτευτική περίοδο της Ελλάδας. Δεν είναι πάντως το μοναδικό.
Σε κάθε χώρα, πράγματι, κυβερνά η κυβέρνηση. Όχι η αντιπολίτευση. Οι εξελίξεις όμως θα ήταν διαφορετικές αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε αρνηθεί να υιοθετήσει ανεδαφικές υποσχέσεις αρνούμενος οποιαδήποτε ανάγκη προσαρμογής στα δεδομένα. Το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα θα ήταν σήμερα υψηλότερο αν και ο Αντώνης Σαμαράς είχε επιλέξει να συναινέσει πολύ νωρίτερα στην εθνική προσπάθεια σταθεροποίησης της οικονομίας, στα πρότυπα του πολιτικού συστήματος σε χώρες όπως η Πορτογαλία.
Η αξιωματική αντιπολίτευση συνδιαμορφώνει το κλίμα στην κοινή γνώμη. Πιέζει την κυβέρνηση κάθε φορά προς τη σωστή ή προς τη λάθος κατεύθυνση. Την ευθύνη αυτή έχει σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος τα πηγαίνει καλά στην οικονομία· διεκδικεί δομικές αλλαγές, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την ομαλή πορεία της χώρας, η οποία ακόμη εξαρτάται από τους εταίρους και πιστωτές. Στη Συμφωνία των Πρεσπών, ωστόσο, οδηγείται απλώς από τις δημοσκοπήσεις.
Υπάρχουν σαφή περιθώρια για ένα καλύτερο πολιτικό σύστημα, τον μοναδικό δρόμο για μια καλύτερη χώρα. Καταλυτικός είναι ο ρόλος των ίδιων των πολιτών, καθώς με την ψήφο τους επιβραβεύουν είτε τις φωνές της ευθύνης είτε τις κραυγές της ανευθυνότητας.
Διότι η Ελλάδα και η μοίρα της δεν ανήκει στην Άγκελα Μέρκελ. Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες και στις επιλογές τους. Ό,τι και να έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας, στα ανώδυνα χρόνια της αντιπολίτευσης.
