Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Σύμφωνα με τη Θεωρία της Σχετικότητας, αν μπορούσαμε να κινηθούμε με τη μισή από την ταχύτητα του φωτός, κάθε 1,18 λεπτό θα γερνούσαμε μόλις ένα δευτερόλεπτο. Δηλαδή η διάρκεια της ζωής μας θα μεγάλωνε κατά 70 φορές.
Κάτι θα γινόταν έτσι για να καλυφθούν τερατώδεις διαφορές. Όπως αυτές στις αμοιβές. Στην Αμερική ένας διευθύνων σύμβουλος (CEO) χρειάζεται λιγότερο από δύο ημέρες (1,52 για την ακρίβεια) προκειμένου να βγάλει το ετήσιο εισόδημα του μέσου υπαλλήλου. Στις περισσότερες αμερικανικές εταιρείες ένας μέσος εργαζόμενος θα έπρεπε να δουλεύει τρεις αιώνες για να βγάλει αυτά που συνήθως κερδίζει ένας CEO σε έναν χρόνο. Στα McDonalds θα χρειαζόταν 3.101 χρόνια.
Κάτι λιγότερο από δύο ημέρες (1,8) χρειάζεται ο επικεφαλής στη Σουηδία, ενώ στην Κίνα περίπου 2,1 ημέρες. Στην Ινδία ο μέσος CEO παίζει σε άλλο ταμπλό. Σε ένα οκτάωρο έχει τις απολαβές 365 ημερών του υπαλλήλου του.
Στα όρια του φανταστικού, όπως η ενέργεια στην εξίσωση-σταρ Ε=mc2 (η ενέργεια ισούται με τη μάζα επί την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο).
Στα όρια του φανταστικού, αλλά είναι του κόσμου του πραγματικού. Φταίνε οι αστέρες του οικονομικού; Αυτοί μετέτρεψαν τη μάζα τους σε χρηματενέργεια ή η πολιτική τούς έλυσε τα χέρια;
A propos η μετατροπή στη Φυσική δεν είναι κάτι απλό, παρ’ όλα αυτά έγινε για την κατασκευή της ατομικής βόμβας, χωρίς του Αϊνστάιν τη συνέργεια.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ταξίδευε στα ΜΜΕ δήλωση-«βόμβα» της επικεφαλής του ΔΝΤ για τη νέα «εποχή της οργής», καθώς «οι ανισότητες θα ξεπερνούν εκείνες της χρυσής εποχής του καπιταλισμού», ενώ σε άρθρο της στο blog του Ταμείου έβρισκε σημαντικές ομοιότητες με την περίοδο πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο. «Το 1910 στο Ηνωμένο Βασίλειο μόλις το 1% ήλεγχε σχεδόν το 70% του πλούτου της χώρας».
Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Τότε χρειάστηκε η φρίκη ενός δεύτερου πολέμου, για να φέρει η ελεγχόμενη αταξία στους «μικρούς» κάποια δώρα.
