Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]

«Το Κτήνος Στο Φεγγάρι» του Richard Kalinoski ανεβαίνει κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις 8 το βράδυ, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη, στο Θέατρο Σημείο, [Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα].

Το πολυβραβεύμενο έργο -που  μας καθιστά κοινωνούς της γενοκτονίας των Αρμενίων, το 1915- παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Humana τον Μάρτιο του 1995. Έκτοτε,  έχει μεταφραστεί σε 19 γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σε 20 χώρες.

Ο Κώστας Αρζόγλου, ο διαχρονικά αγαπημένος ηθοποιός και σκηνοθέτης, μίλησε μαζί μας για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί. Έριξε μια ματιά στην καλλιτεχνική διαδρομή του, άλλη μια στη χώρα μας και έστρεψε τη δική μας ματιά σε άυλες αξίες, μεγάλου βεληνεκούς.

«Έχουμε να κάνουμε μ’ έναν άντρα, τον Αράμ, που έχει μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο που θεωρεί χρέος του να κάνει έναν γιο. Όχι απλά ένα παιδί, αλλά γιο. Έτσι μόνο θα υπάρξει στο μυαλό του οικογενειακή συνέχεια. Ο ίδιος δεν έχει μεγάλη πείρα στις γυναίκες, γιατί αυτά τα λίγα χρόνια που έχει στην Αμερική, ως Αρμένιος μετανάστης, αναζητά τη γυναίκα εκείνη που θα του κάνει τον γιο που επιθυμεί. Αυτό είναι μία άκαμπτη νοοτροπία, η οποία έρχεται σε σύγκρουση με τη νοοτροπία της Σέτα, της κοπέλας που αποφασίζει να παντρευτεί από μία φωτογραφία. Μόνο που η φωτογραφία αυτή είναι λάθος και ο Αράμ βρίσκεται παντρεμένος με μια γυναίκα που δεν διάλεξε ποτέ. Και, επιπλέον, αυτή η γυναίκα αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να κάνει παιδί. Για εκείνη, το θέμα της δημιουργίας μιας οικογένειας δεν έχει να κάνει με το πώς θα αποκτηθεί ο γιος, αλλά το πώς θα επικοινωνήσουν οι δυο τους. Τότε μπαίνει στη ζωή τους ο Βίνσεντ, ένα μικρό αγόρι, παρ’ ολίγον κλεφτρόνι λόγω πείνας».
 

«Εγώ υποδύομαι έναν κύριο μεγάλης ηλικίας, που μας λέει την ιστορία. Δεν είναι όμως ένας απλός αφηγητής. Είναι ένα πρόσωπο που έχει χαρακτήρα, έχει μνήμες και έχει καταλάβει πια ότι οι εκπλήξεις δεν βρίσκονται στο μέλλον, αλλά στο παρελθόν. Αν δούμε κομμάτια του παρελθόντος με άλλο μάτι, μπορούμε να τα ανακαλύψουμε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Δεν μπορώ να πω περισσότερα…».
 

Ποια στοιχεία του έργου το καθιστούν επίκαιρο;

«Πιστεύω ότι το έργο είναι έως και επικίνδυνα επίκαιρο. Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω σ’ ένα επίκαιρο θέατρο. Θεωρώ ότι το θέατρο πρέπει να λειτουργεί σαν κάποιου είδους παραβολή. Αυτό το έργο είναι στα όρια. Παραλίγο θα μιλάγαμε για κάποιους Σύριους μετανάστες, που δεν μπορούν να κάνουν παιδί».
 

«Μία ερώτηση ως απάντηση… Άραγε πώς είναι ο ρεαλισμός του μυαλού μας; Εμπεριέχει διάφορα πράγματα. Έχουμε να κάνουμε μ’ ένα patchwork του ρεαλισμού του μυαλού μας. Και κυρίως όταν αυτό το μυαλό είναι εν θερμώ, δηλαδή ψάχνει και ψάχνεται. Η σκηνοθετική ματιά του Βαγγέλη Παπαδάκη έχει να κάνει με αυτή την ανάγνωση του έργου. Όλα ξεπηδάνε μέσα από το μυαλό του ήρωα που υποδύομαι. Μπορεί κάποιος να ανεβάσει το έργο σαν μία κλασική ιστορία και όλο αυτό να είναι μία γραφική περίπτωση. Το μυαλό του ανθρώπου όμως δεν είναι καθόλου γραφικό».
 

Πείτε μας μια ατάκα από το έργο. Την πρώτη που σας έρχεται στο νου.

«“Όλοι μας γραπωνόμαστε από κάτι. Εγώ γραπώθηκα από τη ζωή”».
 

«Η διαδρομή η δική μου έχει πολλές έγχρωμες, ευτυχισμένες στιγμές και πολλές γκρίζες και κακές στιγμές. Ρέπω να θυμάμαι τις γκρίζες. Ίσως αυτές να μ’ έχουν πονέσει τόσο, που το μέγεθος της χαράς να μην είναι τέτοιο που να μπορεί να καλύψει τις ουλές. Υπάρχουν ουλές και ράμματα, που δεν μπορούν να κρυφτούν. Γενικά, την ευτυχία ή την επιτυχία την περιμένεις λιγάκι. Την κατραπακιά δεν την περιμένεις. Τουλάχιστον εγώ όχι. Και επειδή είμαι άνθρωπος με πάρα πολύ μεγάλη αίσθηση του δικαίου με πονάει πάρα πολύ, γιατί αυτή η κατραπακιά είναι άδικη. Μου αφήνει πληγές. Ταυτόχρονα, όμως, επειδή είμαι Σκορπιός εκδικητικός, τους τη φυλάω.  Να σας πω πότε αισθάνομαι πλήρης; Όταν με ζητάνε. Θέλω να με ζητάνε πια. Τόσα χρόνια ή ζητούσα ή πρωτοστατούσα σε κάτι. Είτε αυτό ήταν ένας καινούριος χώρος ή ένας νέος θεατρικός Οργανισμός ή μια δραματική σχολή… Ήθελα να προσφέρω. Τώρα, έχω ανάγκη να νιώσω τη ζήτησή μου».
 

«Ο ρόλος που έχω αγαπήσει ιδιαίτερα είναι η M.Butterfly και όχι μόνο λόγω επιτυχίας, αλλά γιατί μου άνοιξε δρόμους. Ξέρετε, μέχρι τη Butterfly μου άρεσε πάρα πολύ να παίζω θέατρο, να είμαι πάνω στο σανίδι, να ανοίγουν οι προβολείς, να ζω τις πρόβες… Στη Butterfly, με σκηνοθέτη τον Ανδρέα Βουτσινά, ένιωσα γιατί μου αρέσει το θέατρο. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να κάνω πια χωρίς αυτό».  
 

«Ήδη έχει μεταφραστεί ένα έργο που λέγεται “Πόσο χρονών είστε;”. Είναι ένας μονόλογος και, ως κακό παιδί που είμαι, θέλω να το κάνω μέσα στο καλοκαίρι που παίζονται όλοι οι Αριστοφάνηδες. Θα το σκηνοθετήσω και θα παίζω κιόλας».
 

«Καταρχήν ζούμε άθλια, αλλά σ’ αυτό νομίζω δεν υπάρχει απατεωνιά. Όταν οι αγαθές προθέσεις της κυβέρνησης μπορέσουν να γίνουν πράξεις, τότε πράγματι κάτι θα έχει αλλάξει. Προς το παρόν όμως δεν το βλέπω».