Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Από τη στιγμή που μεταφέρθηκε στις σελίδες των πολιτικών ειδήσεων, αντί του εκπαιδευτικού ρεπορτάζ, το ζήτημα των καταλήψεων στη Βόρεια Ελλάδα για το Μακεδονικό αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους ως μια ακόμη ευκαιρία για μια σκληρή όσο και φθηνή κομματική διαμάχη. Ποιος πολιτικός είπε τι, τι έλεγε πριν, τι λέει τώρα. Ναι μεν αλλά…
Όσοι εμπλέκονται με τέτοιους όρους σε αυτή τη διαμάχη δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι το επίδικο εδώ δεν είναι η Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά η διαχρονική προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να διεισδύσει στα σχολεία, στα γυμναστήρια και τα γήπεδα. Να ριζώσει δηλαδή στην καρδιά των νέων και να τους μετατρέψει σε όργανα τυφλής βίας. Σε Λαγούς και Κασιδιάρηδες.
Το Μακεδονικό είναι απλώς η αφορμή. Άλλωστε, στο παρελθόν ο διακαής πόθος των χρυσαυγιτών να διαβούν τις σχολικές πύλες ενδύθηκε τον μανδύα διεκδικήσεων δήθεν κατά του συστήματος ή του «μεταναστευτικού κινδύνου» και υπέρ της «ασφάλειας των πολιτών». Κηρύγματα μίσους, ρατσισμού, μισαλλοδοξίας που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία, όπως φυσικά και οι κινητοποιήσεις στα σχολεία για το Μακεδονικό.
Σήμερα οι χρυσαυγίτες εκμεταλλεύονται την πολιτική συγκυρία και την προδιάθεση των νέων για σύγκρουση, κατορθώνοντας να υψώσουν τα λάβαρά τους στα σχολεία της Βόρειας Ελλάδας. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση το πανό με το σύνθημα «η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία». Ρήση, που προφανώς παραπέμπει στη διεκδίκηση μιας ιστορικής ρεβάνς απέναντι στη γενική παραδοχή για τις ευθύνες της Δικτατορίας στην κυπριακή τραγωδία. Σύνθημα, μνησίκακο και φιλοχουντικό που δεν μπορεί να εμπνεύστηκε έφηβος του 21ου αιώνα. Μαζί και το καθαρά χρυσαυγίτικο «Ελλάς ή τέφρα».
Η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να διασπείρει το εθνικιστικό, ρατσιστικό και αντικοινωνικό μίσος της στα σχολεία πρέπει να ξεφύγει από το πλαίσιο της κομματικής αντιπαράθεσης. Είναι ζήτημα κοινωνικό, πολιτισμικό και πάνω από όλα εκπαιδευτικό. Εκπαιδευτικοί, γονείς, πολιτεία και κοινωνικές οργανώσεις πρέπει να ενωθούν για να θυμίσουν στα παιδιά ότι ο ξένος δεν είναι αντίπαλος και ότι ο αντίπαλος δεν είναι εχθρός. Με άλλα λόγια να κάνουν ό,τι μπορούν για να ξαναγυρίσει το θέμα στις στήλες του «εκπαιδευτικού ρεπορτάζ».
