Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Για τους περισσότερους δεν είναι ένα μέρος που πηγαίνεις, αλλά απ’ όπου δραπετεύεις. Για κάποιους Νοτιοκορεάτες είναι ανάγκη. Διαλείμματος από τους έντονους ρυθμούς.
Μία ή δύο ημέρες σε απόλυτη απομόνωση, για να καταπολεμήσουν το στρες. Σε ένα κελί, αντίδοτο στη φυλακή εντός τους. Πώς το λεγε ο Ευγένιος Ο’ Νιλ; «Η ζωή είναι ένα κελί απομόνωσης που οι τοίχοι του είναι καθρέφτες». Ενέργειας κλέφτες. Γι’ αυτό κάποιοι Νοτιοκορεάτες δεν έψαξαν καινούργια μέρη, αλλά καινούργια μάτια.
Από το 2013 η ιδιότυπη φυλακή στη Hongcheon έχει φιλοξενήσει πάνω από 2.000 στελέχη επιχειρήσεων και φοιτητές, που πιέζονται από την απαιτητική εργασιακή και ακαδημαϊκή κουλτούρα της χώρας. Οι Νοτιοκορεάτες δούλεψαν το 2017 κατά μέσο όρο 2.024 ώρες. Τρίτο πιο φορτωμένο πρόγραμμα μετά το Μεξικό και την Κόστα Ρίκα, σύμφωνα με μελέτη 36 χωρών-μελών του ΟΟΣΑ.
Πιο καλή η φυλακή από τον σύγχρονο τρόπο ζωής; Οι κανονισμοί στη στενή πάντως είναι αυστηροί. Καμία επαφή με τους εθελοντές συγκρατούμενους. Δεν απαγορεύονται μόνο τα λόγια, αλλά και τα ρολόγια. Κατά την είσοδο σε ένα από τα 28 κελιά με σετ τσαγιού, στρώμα για γιόγκα, στιλό και ημερολόγιο παίρνουν μια μπλε στολή. Κοιμούνται στο πάτωμα. Υπάρχει μια μικρή τουαλέτα, αλλά όχι καθρέπτης.
Unplugged, μακριά απ’ όλες τις κινητές και ακίνητες συσκευές (τηλέφωνα, ταμπλέτες, υπολογιστές, τηλεόραση, ραδιόφωνο), εξορίζοντας και εξορκίζοντας ασφυκτικές προθεσμίες και αγωνίες. Μια αλλιώτικη αποχή σε παράξενη εποχή. Μια ακινητοποίηση -για το διάστημα μιας αστραπής- του ρυθμού του κόσμου.
Μια προσποίηση, γιατί ούτε καν οι σκέψεις ενός φυλακισμένου δεν είναι ελεύθερες. Επανέρχονται συνέχεια στα ίδια πράγματα.
Μια αλλιώτικη στέρηση, εκούσια. Λίγες ώρες χωρίς βασανιστικές υποθέσεις, χωρίς ευδιάκριτο κέρδος, χωρίς υποταγή στους νόμους της παραγωγικότητας και της χρησιμοθηρίας.
Όλα παραμένουν τα ίδια. Η δουλειά, τα ωράρια, η χώρα, οι σχέσεις, οι θέσεις. Μόνο που έχουν μικρύνει. Χωρούν σε λίγα τετραγωνικά. Κι αυτοί σιωπηλοί, σαν απόντες. Ο χρόνος όμως δουλεύει ελεύθερα ανάμεσά τους, τρώγοντας κάθε στιγμή κάτι από τον ρόλο τους.
Σαν βγουν απ’ αυτή τη φυλακή, όλο και κάποιος θα τους περιμένει, οι δρόμοι σίγουρα δεν θα ,ναι αδειανοί, και η πολιτεία τους ίσως λιγότερo ξένη.
Η άλλη φυλακή, η βαθιά κρυμμένη, χωρίς να είναι αφηρημένη, επιμένει;
