Από την έντυπη έκδοση
Tης Έφης Τριήρη
[email protected]
Ο επιχειρηματίας Άντριου Γιανγκ μπορεί να είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό, όμως έχει ένα μεγαλεπήβολο στόχο: να κατακτήσει τον Λευκό Οίκο. Και επικαλείται για τον σκοπό αυτό την ιδέα ότι όλοι οι πολίτες, ηλικίας από 16 έως 64 ετών, θα πρέπει να λαμβάνουν ένα μηνιαίο επίδομα της τάξης των 1.000 δολαρίων από την αμερικανική κυβέρνηση.
Γεννηθείς στη Νέα Υόρκη το 1975, φιλοδοξεί να βάλει υποψηφιότητα με τους Δημοκρατικούς στις προεδρικές εκλογές του 2020, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του για την προεκλογική εκστρατεία του.
«Ο πιο άμεσος και ακριβής τρόπος για να μπορέσει μία κυβέρνηση να βελτιώσει τη ζωή σου είναι η χορήγηση 1.000 δολαρίων κάθε μήνα και ταυτοχρόνως να σου επιτρέπει να δαπανάς τα χρήματα αυτά με τον τρόπο που θα ωφεληθείς περισσότερο» γράφει ο Γιανγκ στην ιστοσελίδα του.
Ο Γιανγκ, ανεξαρτήτως της πολιτικής του καριέρας, πρεσβεύει μία ιδέα που κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος στον δυτικό κόσμο στη διάρκεια των τελευταίων ετών, ειδικά μετά την ανάδειξη λαϊκιστικών κομμάτων, καθώς αναμφισβήτητα είναι αρεστή στους πολίτες.
Ένα επιπλέον εισόδημα θα βελτίωνε την οικονομική κατάσταση πολλών ανθρώπων, θα ενθάρρυνε την εκπαίδευση, θα έδιδε ώθηση στην καινοτομία και στην επιχειρηματικότητα και θα προσέφερε στήριξη απέναντι στις προκλήσεις που φέρει η αυτοματοποίηση.
Η έννοια του «καθολικού βασικού εισοδήματος» έχει ήδη βρει στηρίγματα στη Silicon Valley, όπου εκπρόσωποί της, από τον Έλον Μασκ της Tesla μέχρι τον Μαρκ Ζούκερμπεργκ του Facebook, έχουν υιοθετήσει την ιδέα της άμβλυνσης της επίδρασης της αυτοματοποίησης μέσω της προσφοράς σε κάθε άνθρωπο -είτε εργάζεται είτε όχι- ενός ελάχιστου εισοδήματος εφ’ όρου ζωής.
Παρόμοια προγράμματα βασικού εισοδήματος εφαρμόστηκαν ήδη σε Νορβηγία, Φινλανδία και Αλάσκα. Επίσης, η αντισυστημική κυβέρνηση συνασπισμού της Ιταλίας προβλέπει στο προσχέδιο του προϋπολογισμού της για το 2019 ένα «ενιαίο εισόδημα του πολίτη» με σχεδόν 800 ευρώ μηνιαίως σε άνεργους και συνταξιούχους.
Κάποιοι αντιτείνουν ότι ένα τέτοιο εισόδημα θα δημιουργούσε νέες συνθήκες κοινωνικής ισορροπίας και θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί ως μέσο έλξης από λαϊκιστικές πολιτικές δυνάμεις για να φέρουν κοντά τους απελπισμένους και σε δεινή οικονομική κατάσταση ψηφοφόρους. Πέραν όμως από λαϊκιστικές πολιτικές, η θεσμοθέτηση ενός τέτοιου εισοδήματος θα μπορούσε να γίνει με προϋποθέσεις, δηλ. να αναγνωρίζει τις διάφορες μορφές που μπορεί να λάβει η συμβολή κάθε ατόμου στην κοινωνία. Και από λαϊκιστικό μέσο επιβολής, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε μοχλό βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου.
