Τα ελληνοτουρκικά δεν είναι «Τα σύνορα της αγάπης». (Αλλωστε, ακόμη και το σίριαλ, το τηλεοπτικό κοινό δεν το περιβάλλει πλέον με τον αρχικό ενθουσιασμό).

Η περίεργη ροπή που έχουμε συχνά πυκνά προς τη στάση του «καλού παιδιού» δεν φαίνεται να αποδίδει. Υπάρχει μόνο συμφέρον και ισχύ. Το κοινό καλό είναι η «γαρνιτούρα», όταν ο αντίπαλος έχει Leopard, F16 και Mirage. Οσοι πρεσβεύουν διαφορετικά, δεν έχουν υπόψη τους την θεωρία των παιγνίων (game theory).

Αυτός που έχει ισχύ και τρόπο να πάρει μεγαλύτερη πίτα, ακολουθώντας διαφορετική πορεία από το «κοινό καλό» θα το πράξει. Παραχωρήσεις χωρίς αντάλλαγμα είναι κάτι που χτίζει στον γείτονα άσχημα αντανακλαστικά. Ο κατευνασμός και η αμυντική νοοτροπία στην εξωτερική μας πολιτική δεν άμβλυνε την τουρκική επιθετικότητα.

«Θα με πιάσουν, θα με δείρουν, θα με δείρουν, θα ιδρώσουν, θα κρυώσουν, θα αρρωστήσουν, θα πεθάνουν - θα γλιτώσω»: η συνταγή του Καραγκιόζη στην απειλή των ζαπτιέδων δεν φαίνεται αποτελεσματική. Και αν οι διεκδικήσεις και οι αμφισβητήσεις είναι έντονες σε περίοδο ευρω-εξετάσεων για την Αγκυρα, τι θα γίνει αν η Τουρκία δεν γίνει δεκτή ή πεισθεί ότι δεν γίνεται δεκτή στην Ε.Ε.;

Η Αγκυρα (διπλωματικό σώμα, στρατός, ισορροπίες πολιτικών) κάνει εκείνες τις κινήσεις που αντέχει εσωτερικά ή που θεωρεί ότι «θα της βγουν», και όχι ό,τι εμείς φαντασιωνόμαστε.

K.T.