Από την έντυπη έκδοση
Της Ειρήνης Σακελλάρη
[email protected]
H έξοδος από τα μνημόνια δεν σημαίνει αυτομάτως και την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, ούτε ασφαλώς σημαίνει την εξυγίανση του πιο δυσεπίλυτου προβλήματος που αντιμετωπίζει στην παρούσα φάση ο οικονομικός ιστός της χώρας, που δεν είναι άλλο από τις ίδιες τις τράπεζες.
Περίπου οκτώ χρόνια τώρα, αν και η Ελλάδα αποτελεί μια οικονομία της αγοράς, οι τράπεζές της δεν πραγματοποιούν πραγματικές τραπεζικές εργασίες. Με απλά ελληνικά, δεν δίνουν δάνεια.
Οι τράπεζες εμφανίζονται ως ο μεγάλος ασθενής, μόνον που τα πράγματα στη χώρα μας δεν ξεκίνησαν έτσι. Υπήρξε μια κρίση δημοσιονομική που κατέληξε στις τράπεζες λόγω του «κουρέματος» των ομολόγων. Αντιθέτως, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη η κρίση ήταν τραπεζική και διαχύθηκε στην οικονομία. Οι άλλοι ξεπέρασαν το πρόβλημα και άφησαν την κρίση πίσω τους ή περίπου. Εμείς πάλι όχι.
Στο πρόσφατο παρελθόν οι τράπεζες δεν χορηγούσαν καθώς τους εμπόδιζε η ρευστότητα. Τώρα η ρευστότητα λόγω επιστροφής καταθέσεων έχει μερικώς αποκατασταθεί, αλλά οι τραπεζίτες σημειώνουν πως δεν υπάρχει ζήτηση για δάνεια. Η αλήθεια πάντα είναι κάπου στη μέση. Οι τράπεζες φοβούνται τα καινούργια «κόκκινα» και λίγοι είναι εκείνοι που θέλουν να δανειοδοτηθούν για να επενδύσουν στη χώρα.
Έτσι όμως δουλειές κάνουν όσοι είναι μεγάλοι, ενώ ο πραγματικός οικονομικός ιστός, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μαραζώνει και εξαφανίζεται.
Από την άλλη πλευρά, οι τράπεζες ζουν μόνον από προμήθειες, δεν παράγουν κέρδη και κατατρώγουν τα κεφάλαιά τους λόγω «κόκκινων» δανείων για τα οποία δεν μπορούν να κάνουν ανάκτηση.
Μετά από πολλά stories και από μεγάλες προσπάθειες οι τράπεζες βρίσκονται από καιρού εις καιρόν στο σημείο μηδέν και τότε ανακύπτει η ανάγκη αμεσότερων λύσεων.
Το ενδεχόμενο να υπάρξουν στοχευμένες εγγυήσεις που να μπορέσουν να μεταφέρουν τον κίνδυνο των τραπεζών για τα «κόκκινα» δάνεια από τον ισολογισμό τους, βελτιώνοντας τους δείκτες τους, δημιουργεί κάποιες προσδοκίες, αρκεί η Ε.Ε. να μη θεωρήσει το εγχείρημα ως κρατική ενίσχυση.
Οι λύσεις δεν είναι πάντα εύκολες ούτε πάντα αυτονόητες. Οι δανειστές υπερρύθμισαν, οι τράπεζες κινούνται επί τη βάση του εγχειριδίου και τελικώς το παραγόμενο αποτέλεσμα δεν είναι θετικό ούτε και επιθυμητό.
«Κόκκινα» και χορηγήσεις αποτελούν τους δύο γρίφους στους οποίους θεσμοί, τραπεζίτες, κυβέρνηση καλούνται να δώσουν μια λύση και αυτή τη φορά όχι μια κάποια λύση.
