Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Με τις πολιτικές του, ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ προσφέρει στις υπόλοιπες χώρες κάποιους καλούς λόγους για να δημιουργήσουν πιο ισχυρά δίχτυα ασφαλείας στο σημερινό παγκόσμιο οικονομικό και χρηματοοικονομικό σύστημα. Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός ότι προσφέρει έναν λόγο για να επιτύχουν παγκόσμιο συντονισμό στις πολιτικές τους.
Μετά το κλείσιμο των αγορών το βράδυ της Δευτέρας, ο Τραμπ ανακοίνωσε την επιβολή δασμών 10% σε κινεζικές εξαγωγές αξίας 200 δισ. δολαρίων στις ΗΠΑ, το ήμισυ του ποσοστού που είχε αρχικά αναφέρει, σε μια κίνηση πολύ καλά σχεδιασμένη για να παρασύρει το Πεκίνο σε διμερείς διαπραγματεύσεις. Για να κάνει δε ακόμη πιο βέβαιη την επιστροφή του Πεκίνου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ανακοίνωσε ότι το παραπάνω ποσοστό θα αυξηθεί στο 25% στο τέλος του έτους. Πριν από λίγες ημέρες είχε επίσης απειλήσει με αποχώρηση από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), ενώ έχει επανειλημμένως δηλώσει την πρόθεσή του να αποτραβηχτεί από πολυμερείς εμπορικές συμφωνίες, κινήσεις συνοδευόμενες από βαρύγδουπα σχόλια στο Twitter.
H πρόσφατη συνάντηση των υπουργών από τις οικονομίες του G20 δείχνει ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο οι υπόλοιπες χώρες προσπαθούν να συντονιστούν για να αντιμετωπίσουν τους τριγμούς στο παγκόσμιο εμπόριο με την ολοένα και αυξανόμενη τάση προστατευτισμού. Το G20 έχει ήδη συστήσει μια ομάδα που περιλαμβάνει κορυφαίους αξιωματούχους, μεταξύ των οποίων και τον πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Ζαν Κλοντ Τρισέ, με σκοπό να συστήνει τρόπους βελτίωσης της παγκόσμιας οικονομικής σταθερότητας. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία μόλις χθες γνωστοποίησε την πρόθεσή της να εκσυγχρονίσει τους κανονισμούς του παγκόσμιου εμπορίου κατά τρόπο που θα μπορούσε να περιορίσει τις ανησυχίες από τις εμπορικές απειλές Τραμπ.
Δράσεις στο παρελθόν έχουν δείξει ότι μπορεί να γίνουν συντονισμένες κινήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τον Οκτώβριο του 2008, όταν οι κεντρικές τράπεζες ΗΠΑ, Ευρωζώνης, Βρετανίας, Ελβετίας, Καναδά και Σουηδίας μείωσαν τα επιτόκια στην πρώτη, στην ιστορία τους, συγχρονισμένη κίνηση σε επίπεδο νομισματικής πολιτικής. Η αλληλεγγύη κράτησε ωστόσο λίγο, έως το 2010, όταν ο υπουργός Οικονομικών της Βραζιλίας έκανε λόγο για νομισματικό πόλεμο.
Αναμφισβήτητα, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες φροντίζουν πρωταρχικά για τις δικές τους οικονομίες και τα δικά τους συμφέροντα. Όταν λοιπόν τα συμφέροντα ευθυγραμμίζονται, ο συντονισμός πολιτικών φαίνεται σχετικά εύκολος, όχι όμως και στην αντίθετη περίπτωση. Τώρα, η εμπορική και εξωτερική πολιτική Τραμπ δίδει μία ευκαιρία, τουλάχιστον ας μην παραβλεφθεί....
