Από την έντυπη έκδοση
της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ό,τι και να λέμε, όσο και να παίρνουν τα πληκτρολόγια φωτιά, «η απελπισία δεν είναι συναίσθημα διαρκείας» αν δεν έχεις πληγεί, αν δεν έχει χαραχτεί βαθιά, αν δεν θρήνησες αγαπημένους, αν δεν αφέθηκες στο έλεος της φωτιάς.
Για τους πολλούς οι εικόνες, πετρωμένες «σ’ ακινησία θανατερή», σε λίγο καιρό θα ‘ναι ανάμνηση. Όπως έγιναν η Αρτέμιδα και η Μάκιστος.
Ευθύνες, παραλείψεις, σφάλματα, προγράμματα, προπονημένοι και απονευρωμένοι, εύθικτοι και ευαίσθητοι, πονηρεμένοι και συνεννοημένοι, κήρυκες, κήνσορες και τιμητές. Μια πυρκαγιά που μαίνεται για χρόνια.
Στη Γερμανία σιγοκαίει μία, από το 1688. Η επιμονή της υπόγειας φωτιάς σε παλιό ορυχείο του κρατιδίου Saarland είχε προκαλέσει την έκπληξη ακόμη και του Γκαίτε, ο οποίος, αδυνατώντας να πιστέψει, πήγε επιτόπου. Απαθανάτισε μάλιστα τον θαυμασμό του για το φαινόμενο στο έργο του «Dichtung und Wahrheit» (Ποίηση και Αλήθεια).
Η φωτιά προκλήθηκε στο Βrennender Berg (Φλεγόμενο βουνό) από άγνωστα αίτια, αλλά στα μέρη μας υπάρχουν άλλες, με ορατές τις σπίθες και γνωστά τα αίτια.
Μην τα επαναλαμβάνουμε, την ωραιοποίηση της αποτυχίας δεν επιτυγχάνουμε. Οι βολικές εξηγήσεις δεν μας κολακεύουν, ούτε μας απαλλάσσουν απ’ την απόδοση ευθυνών σε δομές και πρόσωπα. Γιατί, δεν οδηγεί σε αφανισμό κάθε πυρκαγιά. Ούτε η πολιτεία λειτουργεί μόνο στη νηνεμία.
Κάποια στιγμή -αν όχι τώρα, πότε;- πρέπει να σπάσει ο αέναος κύκλος της καταστροφής. Διαφορετικά, τι νόημα έχουν όλα αυτά; Οι λέξεις και οι καταγγελίες, οι κραυγές και οι σιωπές, ο πόνος και οι δικαιολογίες, οι έτοιμες βεβαιότητες, τα manuals, οι παλαιοκομματικού τύπου προβολή και προπαγάνδα, η ανάδειξη ελλείψεων, που δεν μπαλώνουν με τα λόγια τα τρύπια από καιρό τσαρούχια του κρατικού μηχανισμού, η αναζήτηση ευθυνών, σημερινών και χθεσινών.
Διαφορετικά, τι νόημα έχει τούτη η διαδικασία; Να σιγουρέψει νέα τραγωδία; Να ετοιμάσει το επόμενο λάθος σ’ έναν κόσμο-κάρο με άχυρα;
Μόνο το Κάρο με τον Σανό του Ιερώνυμου Μπος είναι ωραίο και προπαντός δεν είναι μοιραίο.
