Από την έντυπη έκδοση
της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«To παρόν δεν προλαβαίνεις να το ζήσεις, μπορείς όμως να το θυμάσαι». Θυμάμαι την απορία, Κωστή Παπαγιώργη, αθέατη παρουσία.
Γιατί μια θεραπεία, που πέφτει «ραγδαία επάνω μας, κι ανέτοιμους -πού πια καιρός- μας συνεπαίρνει» είναι πιο ζόρικη από την αρρώστια;
Μυστήριο. Ίσως, όχι και τόσο, αν κάνεις προβολή της δικής σου απειροελάχιστης ιστορίας στο κρεμμύδι της κρίσης.
Στη δική μας ασθένεια ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα ενέργειας και σφύζουσας δραστηριότητας, αποσκιρτήσαμε από το πνεύμα της πολυπλοκότητας, θρυμματίσαμε την ταυτότητα. Τα «μικρόβια» μεταλλάχθηκαν, ακόμη ισχυρότερα φάρμακα μετά και κλείσαμε δέκα χρόνια συναπτά.
Τι θυμάμαι; Τα «ηρωικά». «Ακόμη και στα δύσκολα είμαι επαγγελματίας». Τέρμα αυτή η διανομή. Ερασιτέχνες είμαστε οι άνθρωποι.
Μπορείς εδώ που σ’ άγνωστα ξεβράστηκες να κυλήσει ένας Τζόις στις φλέβες σου, να φτιάξεις μια «Οδύσσεια» έστω μισής μέρας, που να εκτυλίσσεται σ’ ένα χειρουργείο, δωμάτιο-διαδρόμους-ασανσέρ-χειρουργείο-δωμάτιο-εξιτήριο;
Μπορείς να στήσεις σκηνικό για το κακό; Όνομα; Εκάβη ή Ελένη, Μήδεια ή Ηλέκτρα; Αντιγόνη. «Δε γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ». (στίχος 523). Πόσο μπορεί να ταπεινωθεί ο άνθρωπος; Πόσο μπορεί να αντέξει την ταπείνωση από φόβο; Από τον φόβο του θανάτου, από τον φόβο της εξουσίας, από τον φόβο της μοναξιάς, από τις τεχνήεσσες πηγές φόβου; Ιδίως αυτές. Αν κρίνεις από τα σημεία, η συμμόρφωση είναι του φόβου η τόσο δυνατή παρουσία. Μελαγχολία. «Και τότε εσίμωσαν τα χείλη να δώσουν το φιλί του Πάσχα, και δεν το έδωσαν.»
Και δεν το δώσαμε, μα κάτι σώσαμε. Ερασιτέχνες άνθρωποι. Τέμνουσες και εφαπτόμενες. Πρώτα τομή, μετά πλησίασμα. Μαθηματικά. Σοφά, λιτά, δυνατά.
Σύννεφα που δεν ήταν ποτέ λευκά. Υπάρχει ελάχιστο λευκό στα σύννεφα. Κι όμως, ο κόσμος λέει πως είναι λευκά. Σωστά; Αν δεν στο εκμαιεύσει ο Βερμέερ «κορίτσι με το σκουλαρίκι» θα μείνεις με το δεκανίκι. Δες αλλιώς. Κάπου, υπάρχει φως. Ακόμη και τα σύννεφα γίνονται πολύχρωμα.
