Από την έντυπη έκδοση
της Έφης Τριήρη
[email protected]
Ενίοτε ο συμβολισμός μπορεί να υπερτονιστεί στο όνομα της οικονομικής δύναμης. Αυτό ακριβώς συνέβη στην εμπορική συμφωνία που υπογράφηκε χθες μεταξύ Ε.Ε. και Ιαπωνίας. Η συμφωνία μεταξύ των χωρών που εκπροσωπούν περίπου το ένα τρίτο του παγκόσμιου ΑΕΠ θα δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ανοικτή οικονομική ζώνη του πλανήτη. Είναι, δε, μία θετική υπενθύμιση ότι οι εμπορικοί φραγμοί μπορούν να πέσουν το ίδιο εύκολα όσο και να υψωθούν. Ωστόσο, τα οφέλη υποβαθμίζονται από τη ζημιά που θα μπορούσε να κάνει ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ με την επιβολή περισσότερων δασμών.
Σε μια περίοδο που οι επιχειρήσεις ανησυχούν ολοένα και περισσότερο ότι μια κλιμάκωση της εμπορικής διένεξης μεταξύ των κορυφαίων οικονομιών του πλανήτη θα μπορούσε να πλήξει τις εξαγωγές και την παγκόσμια αλυσίδα τροφοδοσίας, καταλαβαίνουμε ότι είναι σημαντικό να υπογραμμιστούν υπέρ το δέον τα οφέλη. Όταν η συμφωνία ολοκληρωθεί, το 99% των δασμών που επιβάλλονται στα αγαθά της Ε.Ε. τα οποία εξάγονται στην Ιαπωνία, όπως τυρί και κρασί, θα αρθεί. Ως εκ τούτου, οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν έως 1 δισ. ευρώ από τελωνειακούς δασμούς, όπως εκτιμά η Κομισιόν. Από την άλλη, το Τόκιο θα «δει» τους ευρωπαϊκούς δασμούς στα ιαπωνικά αυτοκίνητα και ανταλλακτικά να μειώνονται. Οφέλη που θα μπορούσαν να τονώσουν το ΑΕΠ της ευρωπαϊκής οικονομίας κατά 0,8% και της ιαπωνικής κατά 0,3% μακροπρόθεσμα.
Εάν όμως οι ΗΠΑ υλοποιήσουν τις απειλές τους για νέο γύρο δασμών στις εισαγωγές, τα πράγματα θα γίνουν πολύ διαφορετικά. Η Ουάσιγκτον έχει ήδη σηματοδοτήσει την πρόθεσή της για επιπλέον δασμούς σε κινεζικά αγαθά αξίας 200 δισ. δολαρίων, ενώ παράλληλα εξετάζει σχέδιο επιβολής δασμών 25% στις εισαγωγές αυτοκινήτων, οι οποίοι θα μπορούσαν να πλήξουν αυτοκίνητα αξίας 208 δισ. δολαρίων, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Peterson Institute for International Economics. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) προειδοποίησε πρόσφατα ότι η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη θα μπορούσε να υποβαθμιστεί κατά 0,5% από την επιβολή δασμών. Η ιστορία άλλωστε έχει δείξει ότι οι περιορισμοί στις εισαγωγές βλάπτουν τους πάντες, ειδικά τους φτωχότερους καταναλωτές, αφού οδηγούν σε πιο ακριβά προϊόντα και πιο περιορισμένες επιλογές.
Η λύση των διμερών συμφωνιών δεν είναι τόσο δυνατή για να αντισταθμίσει τα εν δυνάμει καταστροφικά μέτωπα που παραμένουν ανοικτά. Το εμπόριο θα σωθεί με τη διατήρηση του πολυμερούς του συστήματος με τους κοινούς κανόνες και τις μοιρασμένες ευθύνες.
