Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Ένα από τα πιο γνώριμα χαρακτηριστικά του γαλλικού Τύπου την περίοδο του θέρους είναι η δημοσίευση αναγνωσμάτων ποικίλης ύλης και εκτός επικαιρότητας, τα οποία συνδέονται θεματολογικά μεταξύ τους. Ονομάζονται series d’ ete. Πρόκειται ουσιαστικά για «ψυγεία» στη δημοσιογραφική αργκό τα οποία, όμως, είναι -κατά κανόνα- εξαιρετικά καλογραμμένα και εμπλέκουν τον αναγνώστη καθώς δημοσιεύονται σε συνέχειες. Επίσης καλύπτουν την ανάγκη για δημοσιογραφική ύλη σε μια περίοδο λιγοστών ειδήσεων και άδειων γραφείων στην αίθουσα σύνταξης. Φυλλομετρώντας την εφημερίδα μπορεί να διαβάσει κανείς από αφιερώματα για τα μεγάλα ποτάμια της Ευρώπης μέχρι τους εκπροσώπους του νέου γαλλικού νουάρ.
Στα καθ’ ημάς όλες αυτές τις λειτουργίες τις καλύπτει η σκανδαλολογία. Άλλωστε, οι καιροί είναι χαλεποί και στις εφημερίδες δεν υπάρχουν πια «ρεκλάμες». Το «αποκαλυπτόμενο» σκάνδαλο αρκεί, λοιπόν, για να ενθουσιάσει τους κομματικά ταυτισμένους αναγνώστες και να πάρει τον δρόμο του προς τα κανάλια και τα ραδιόφωνα που διψούν για εντυπωσιοθηρική πρώτη ύλη. Και μάλιστα δωρεάν.
Με δεδομένη την ισχνή αυτονομία του ελληνικού Τύπου από τη θερινή σκανδαλολογική τελετουργία δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι πολιτικές παρατάξεις. Μάλιστα, η ώσμωση κομμάτων-εκδοτικών συγκροτημάτων είναι τέτοια που πολλές φορές δεν δύναται να διακρίνει κανείς εάν το καταγγελλόμενο «σκάνδαλο» το αποκάλυψε ο δημοσιογράφος και το αναπαρήγαγε στη συνέχεια ο πολιτικός ή το αντίστροφο.
Ακόμη και ένα τραγικό δυστύχημα με μια λάντζα στην Αίγινα, τον Αύγουστο του 2016, αντιμετωπίστηκε με κομματική γλώσσα, αδιανόητη συνωμοσιολογία, και απόλυτη ανευθυνότητα. Και όλα αυτά, δυστυχώς, από δημοσιογράφους και πολιτικούς της πρώτης γραμμής, που αποδεικνύουν ότι σε αυτή τη χώρα δεν μπορεί να υπάρξει διαχωριστική γραμμή ούτε ανάμεσα στους συστημικούς και τους περιθωριακούς.
Με τη Βουλή να λειτουργεί ήδη σε θερινά τμήματα, τις αξιολογήσεις να έχουν ολοκληρωθεί και τη Συμφωνία των Πρεσπών στο γήπεδο της γειτονικής χώρας, το μόνο θερινό σίριαλ που απομένει είναι η διαφθορά. Υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα, αποχρώσες ενδείξεις, σκιές διαπλοκής, εκλεκτικές συγγένειες, οικογενειακές ευθύνες, γυναίκες του Καίσαρα και ποιος ξέρει τι άλλο…
Όλα θα δέσουν γλυκά και αυτό το καλοκαίρι. Κάθε Κυριακή και άλλο επεισόδιο, λοιπόν, αλλά η κατάληξη εντελώς προφανής και εξαιρετικά βολική: Αν όλα είναι επιλήψιμα, τότε τίποτε δεν είναι επιλήψιμο.
