Υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται ήρωες, και άλλοι που είναι σταρ. Ο Ζινεντίν Ζιντάν (προσωνύμιο Ζιζού) είναι μία ιδιόρρυθμη περίπτωση. Είναι ένας αινιγματικός παίκτης, που κατά παλαιότερη δήλωσή του «Αν δεν ήταν η Εθνική Γαλλίας, θα κινδύνευα να περάσω στην ιστορία ως επιτυχημένος... loser, ως ένας από εκείνους τους αθλητές, που ναι μεν πείθουν ότι έχουν προσόντα, αλλά ξεχνούν να τα δείξουν τη στιγμή που χρειάζεται». Ως τις 12 Ιουλίου 1998, που ο Ζιντάν σκόραρε τα δύο από τα τρία γκολ των «Πετεινών» στον πολυσυζητημένο τελικό με τη Βραζιλία, είχε καταφέρει να μην κατακτήσει τρία ευρωπαϊκά τρόπαια στη σειρά.

Ο Zιντάν έγινε και πάλι σύνθημα στο στόμα ολόκληρης της Γαλλίας. Ο αρχηγός της εθνικής οδήγησε τους «τρικολόρ» στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006 και θέλει να πει το «τελευταίο αντίο» στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, με το κεφάλι ψηλά και το Κύπελλο στα χέρια.

Κάποτε ο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε πει για τον Ζιντάν πως είναι σπουδαίος, αλλά δεν σου δίνει την εντύπωση πως απολαμβάνει το παιχνίδι. Δεν είμαι ειδική, και συνεπώς δεν μπορώ να ξέρω αν ο Γάλλος μέσος κάνει αναστολή αισθημάτων κατά τη διάρκεια του αγώνα ή αν αυτό οφείλεται στην φυσική συστολή του παίκτη που δεν διαλαλεί την αξία του, αλλά έχει επίγνωσή της. Ισως αυτό είναι που τον κάνει μεγάλο.

Δεν πανηγυρίζει ξέφρενα τη νίκη, τη δέχεται απλά, ίσως επειδή δίνει πάντα την εντύπωση ενός κάθιδρου ανθρώπου που καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες.

Χαρακτηρίζεται «ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα» και έχω βάσιμους λόγους να υποθέτω ότι αυτή δεν έγκειται στα πόδια, αλλά στις ενισχυμένες ικανότητες αντίληψης του παιχνιδιού, στη δυνατότητά του να «διαβάζει το παιχνίδι», άρα να έχει συγκριτικό πλεονέκτημα, να βρίσκεται στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή.

Λιγομίλητος, συνεσταλμένος, με αρχηγική κομψότητα στο γήπεδο, δεν έχει προκαλέσει με εκκεντρικότητες και «ροζ» ιστορίες, «ο Καμπίλ από την Castellane, ο Αλγερινός από τη Μασσαλία, ο Γάλλος», δικαιώνει το όνομά του, Ζινεντίν, όπως η «ομορφιά της πίστης» στα αραβικά. Η ομορφιά της αφοσίωσης στην πρόκληση σε κάθε παιχνίδι, στην καταγωγή, τη φυλή, την οικογένεια.

«Νομίζω πως είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής των τελευταίων είκοσι ετών. Ποτέ δεν ήθελε να είναι η πριμαντόνα, αλλά θυσίαζε τον εαυτό του για χάρη της ομάδας», Μαρτσέλο Λίπι (προπονητής εθνικής Ιταλίας). O Ζιντάν θέλει να κρεμάσει τα παπούτσια του ως πρωταθλητής κόσμου. Είτε τα καταφέρει είτε όχι, στη μνήμη μου θα μείνει μια φανέλα πάντα ιδρωμένη από το τρέξιμο, την αγωνία της νίκης, το πάθος έφηβου. Και για την αξιοπρέπεια, εντός και εκτός γηπέδου.

K.T.