Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Διάβαζα για ένα γλυπτό, που δεν ήταν αυτό που φαινόταν. Μια ακολουθία από σκηνές μάχης χαραγμένες στην πέτρα, όπου ξεχώριζε ένας πολεμιστής. Έμοιαζε σαν να τα βάζει μ’ έναν στρατό. Αυτός και το σπαθί του. Η επανάληψη της μορφής του μαχητή έδινε μια αίσθηση κίνησης. Ακίνητες μόνο οι πεσμένες φιγούρες στο τέλος του ανάγλυφου.
Όποιος, όμως, έχει την υπομονή να καρφωθεί σε μια λεπτομέρεια της πέτρας, να δει αυτό που κοιτάζει, λαβράκι βγάζει. Γενιές και γενιές είδαν αυτό που ήθελε ο καλλιτέχνης: ένα κλασικό πολεμικό μοτίβο, από το οποίο σύντομα ξεκολλάει το μάτι, γιατί συνέλαβε την επανάληψη, εννόησε τον κανόνα ότι το κάθε κομμάτι αντιπροσωπεύει το όλον. Υπάρχει, όμως, ένα κομματάκι που αναιρεί την εικόνα, που είναι από μόνο του ένα άλλο όλον.
Ο συγκεκριμένος πολεμιστής, βασιλιάς κάπου στη Μεσοποταμία, ουδεμία μάχη είχε δώσει και ουδέναν είχε σκοτώσει. Εκτός από μία ανυπεράσπιστη γυναίκα, μνηστή του γιου του γλύπτη.
Σαλεμένος από την απώλεια ο νεαρός «έγραψε» στην πέτρα τη φιγούρα του βασιλιά να κόβει το κεφάλι της κοπελιάς. Σίγουρη καταδίκη, θανατηφόρος νίκη. Ο πατέρας-έμπειρος τεχνίτης θα μπορούσε να σβήσει εύκολα την εικόνα, αλλά δούλεψε αλλιώς για να μείνει η ιστορία εις τους αιώνας.
Ο βασιλιάς, αν και παραξενεύτηκε με το θέμα, κολακεύτηκε. Το έργο στο παλάτι εκτέθηκε, την παγίδα κανείς δεν υποπτεύθηκε. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει καλύτερο σημείο να κρύψεις έναν νεκρό από ένα πεδίο μάχης. Αν δεν υπάρχει το επινοείς και αναλαμβάνοντας το ρίσκο προχωρείς.
Άσε τους άλλους να βλέπουν μια ακολουθία διαβουλεύσεων, συμφωνιών, διευθετήσεων, ανιχνεύσεων, προθέσεων, θέσεων, αντιθέσεων και δεσμεύσεων. Άσε τους άλλους να ξεφυλλίζουν επαναλαμβανόμενες σκηνές, όσο ιστορικές ή υστερικές κι αν είναι. Εσύ ξέρεις με την επανάληψη εφησυχασμό να επιφέρεις και το κυρίως θέμα επιδέξια να μεταφέρεις.
