Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Μια μέρα, ένας Ισραηλινός ρώτησε τι θα γινόταν αν ο Νετανιάχου και ο Αμπάς κλειδώνονταν σε ένα δωμάτιο για μια εβδομάδα. Ένας απάντησε ότι οι δύο ηγέτες θα συνειδητοποιούσαν το προφανές, ότι είναι άνθρωποι. Ένας άλλος ήταν πιο κυνικός: «Μην ανοίξετε την πόρτα!».
Δεν ξέρω αν άνοιξε η πόρτα σε καινούργιο δράμα, μα η κίνηση των ΗΠΑ σίγουρα δεν κλείνει το τραύμα.
Η Μέση Ανατολή προκαλεί απελπισία. Η παρατήρηση δεν είναι καινούργια. Η ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση μετρά 70 χρόνια. Η κατάσταση εξελίσσεται και η εξέλιξη είναι προς κακή κατεύθυνση. Δεκάδες οι νεκροί μόνο της χθεσινής ημέρας σε έναν πόλεμο μνήμης, σε έναν κύκλο αιματοχυσίας, όπου βαραίνουν η Ιστορία και οι αναμνήσεις νεκρών.
Χιλιάδων νεκρών, αλλά για τον επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας «η ειρηνευτική διαδικασία ασφαλώς δεν είναι νεκρή». Η ειρήνη παραμένει εφικτή, παρά τη μετακίνηση της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ. «Η αναγνώριση της πραγματικότητας πάντα βελτιώνει τις πιθανότητες να υπάρξει συμφωνία», επέμεινε ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου.
Σύμφωνα με την τραμπική λογική, επί δύο δεκαετίες που αναστέλλεται η εφαρμογή του νόμου -υιοθετήθηκε από το Κογκρέσο το 1995 και προβλέπει ότι η αμερικανική πρεσβεία στο Ισραήλ πρέπει να βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ- δεν έχει προχωρήσει η ειρηνευτική διαδικασία. Το επιχείρημα αυτό εύκολα, βέβαια, αντιστρέφεται, αλλά αυτό δεν λέγεται πολιτική;
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, πάντως, ξεκαθάρισε μια και καλή: «Η Ιερουσαλήμ θα παραμείνει η πρωτεύουσα του Ισραήλ όποια κι αν είναι η ειρηνευτική συμφωνία που φαντάζεστε».
Στην περιοχή η πραγματικότητα είναι πέραν πάσης φαντασίας, αν και η τελευταία ζαριά των ΗΠΑ, που προξενεί διεθνή ανησυχία, φαίνεται ότι καλλιεργεί το έδαφος για τον... Μεσσία. Πώς θα φέρει «σωτηρία»; Με την εξώθηση στα όρια, ώστε να μην αφήνει στους στριμωγμένους περιθώρια;
Στη Μέση Ανατολή η πραγματικότητα είναι πέραν πάσης φαντασίας, μα το πολεμικό ρολόι γυρίζει πιο γρήγορα από το πολιτικό.
